نااَمني غذايي و برخي عوامل تغذيه‌اي وابسته به آن در بيماران ديابتي تازه تشخيص داده شده

مقدمه: نااَمني غذايي به عنوان فراهمي محدود يا نامطمين غذاي كافي درهمه اوقات براي يك زندگي سالم و فعال تعريف مي‌شود. ديابت، از شايع‌ترين بيماري‌هاي متابوليك است كه اخيراً به عنوان يك اولويت بهداشتي در ايران مطرح شده است. مطالعات اخير بيانگر شيوع گسترده ناامني غذايي و ديابت در جامعه ايراني مي‌باشند. هدف مطالعه حاضر بررسي وضع نااَمني غذايي و برخي عوامل تغذيه‌اي وابسته به آن در افراد مبتلا به ديابت نوع2 بود. روش‌ها: اين مطالعه به صورت مقطعي روي 135 بيمار 60-30 ساله مبتلا به ديابت نوع 2 انجام شد. مشخصات عمومي و وضعيت ناامني غذايي به ترتيب با استفاده از پرسشنامه‌هاي عمومي و امنيت غذايي خانوار 18 گويه‌اي سازمان كشاورزي ايالت متحده آمريكا و دريافت‌هاي غذايي توسط پرسشنامه بسامد خوراك بررسي شد. داده‌ها با آزمون‌هاي آماري مجذور كاي، T مستقل و رگرسيون لجستيك تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميزان شيوع نااَمني غذايي در جمعيت مورد مطالعه 7/66% بود. بر اساس مدل نهايي رگرسيون لجستيك، ناامني غذايي با نمايه توده بدني بالا و اضافه وزن و چاقي و دفعات مصرف پايين‌تر گوشت، ميوه و سبزي ارتباط آماري مستقيم و معني‌داري را نشان داد (05/0P < )؛ اما با ساير متغيرها رابطه آماري معني‌دار نشان نداد. نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان داد كه نااَمني غذايي با احتمال بيشتر بروز ديابت نوع 2 همراه است.