گستره علم غيب از ديدگاه عهدين و قرآن

نطاق علم الغيب من منظار العهدين والقرآن الكريم

هرچند اعتقاد به غيب و آگاهي از آن، مورد اتفاق اديان الهي است و يكي از مسايل اساسي علمي و كلاميِ اديان آسماني به شمار مي‌رود، اما گستره علم غيب به خاطر پيچيدگي، مورد نزاع و گفت‌وگوي پيروان اديان آسماني است. بر اساس ديدگاه عهدين و قرآن، خداوند به امورات گذشته و آينده، عالم است و او همه‌چيز را پيش از خلقتش پيش بيني كرده است. هم‌چنين علم غيبِ انبيا و اوليا كه واسطه فيض خداوندي‌اند، مورد نزاع است. گروهي بر اين اعتقادند كه آن‌ها با تعليم الهي، به برخي اسرار غيبي اطلاع مي يابند. و برخي قلمرو علم غيب را از آن‌ها نفي كرده‌ و اعتقاد به علم غيب براي غير خداوند را موجب شرك و كفر مي‌دانند. با بررسي دقيقِ اديان الهي، به اين نتيجه مي رسيم علاوه بر آگاهي خدا از غيب، پيامبران و اولياي او نيز به غيب آگاهند.

Although belief in the absent and knowing it is a common point in the divine religions that is counted one of the fundamental theological issues in the heavenly religions, because of its complicatedness, the domain of knowing the absent affairs is disputed by the followers of the revealed religions. According to the Two Testaments and Qurʹan, God is aware of the past and future affaires, and He foresaw everything before its creation. As well as the prophets and saints knowledge of the absent affairs, who are the divine graceʹs mediators, is discussible. Some maintained that by the divine teaching, they know some of the absent secrets. And others negated the domain of knowing the absent affairs by the prophets and saints and maintained that belief in knowing the absent affairs for other than God causespolytheism and infidelity. With an exact examination of the divine religions, we result that in addition to Godʹs Knowledge of the absent affairs, the prophets and saints also know the absent affairs