«تحليل برخي روايات و اشارات عرفاني در شعر شهريار»

Analysis of Some Mystical Narratives and Allusions in Shahriyarʹʹs Poetry

شهريار، اگر چه شاعري شاد است و طنز و طربناكي در سروده‌هايش بسيار ديده مي‌شود، در يك تحليل ژرف‌تر، انساني است حسّاس و متامّل و ناگزير درونگرا و غم‌ ستاي. اين احوال سبب مي‌شود كه او در بسياري از لحظه‌هاي زندگي عارفانه بينديشد و تجربه‌هاي ناشي از اين لحظه‌ها را در زباني شاعرانه تجسّم بخشد. مقاله‌ي حاضر سر آن دارد كه نشانه‌هاي اين طرز تلقي شهريار را در اشارات و تلميحات شعر او پي‌گيرد و نشان دهد كه او از رهگذر عشق و حزن و نواي ساز و تامّل بر انديشه‌هاي شاعران عارف، قدم به اين حوزه مي‌نهد و گاه بي‌آن كه خود بداند، زير سلطه‌ي ناخودآگاهي فردي و جمعي، به دريافت‌هاي غيرمتعارفي دست مي‌يابد. در سروده‌هاي شهريار، انديشه‌هايي كه بوي عرفان از آن به مشام مي‌رسد، غالباً در جايي كه سخن از عشق به ميان مي‌آيد، احساس مي‌شود. بنابراين مي‌توان گفت «عشق» عنصر غالبي است كه شهريار را از زمين به آسمان مي‌برد و تمام اشارات و تلميحات ديگر به نوعي وابسته‌ي عشق‌اند.

Shahriyar, though a happy poet with a host of satire and joy found in his poetry, is a human being in a more profound analysis who is sensitive and considerate but introvert and sorrowful, which cause him to think mystically and to embody the experiences gained out of the moments into poetic language. The present paper aims to explore some signs of Shahriyarʹs perception in his poetic allusions and try to show that it is out of his excursion through love and sorrow and music sound and pondering over mysticsʹ thoughts that he steps into this area, and even without being aware, he gains unconventional findings under the domain of personal and collective unconsciousness. The thoughts emitting mystical odor where the subject of love persists are felt in Shahriyarʹs works. Therefore, it could be told that "love" is a dominating element that uplifts him into the heaven and his overall allusions are typically dependent on love. Key Words: Shahriyar; love; allusions; mysticism.