ظهور دولت دين سالار در ايران و طرح هاي مفهومي نوين در مطالعات روابط بين الملل معاصر

The arise of religion-centric state in Iran (1979) : And new conceptual framework in contemporary international relation studies

انقلاب اسلامي 1357 به برآمدن دولت دين سالار در ايران انجاميد. اين تحول به نوبه خود طرح‌هاي مفهومي نويني را در مطالعات روابط بين‌الملل معاصر درانداخت. با توجه به روند تكوين هويت اين دولت دين سالار در دو سطح داخلي و سيستمي، الگوهاي رفتاري مبتني بر تضاد در اعمال و رويه هاي اتخاذ شده از سوي ايران نسبت به جامعه بين الملل آشكار شد. از اين نظر دولت دين سالار متضمن دو طرح مفهومي اساسي استكبار و امت است. اين طرح هاي مفهومي با توجه به منابع داخلي هويت خود، جامعه بين المللي غرب بنياد را به عنوان ديگري بازمي شناسند. در واقع طرح هاي مفهوميِ استكبار و امت، ساخت هاي گفتماني ديدگاه هاي رايج و مسلط را در روابط بين الملل معاصر به چالش مي كشند. در اين مقاله با تاكيد بر نظريه سازه انگارانه و نقش عوامل معنايي و فرهنگي، ظهور دولت دين سالار به عنوان عاملي معنايي در شكل دادن برديگر مفاهيم مورد استفاده در رابطه با نظام بين‌الملل از سوي جمهوري اسلامي ايران مورد بررسي قرار مي‌گيرد.

The 1979 revolution of Iran aroused a religion-centric state in Iran. This transformation brings the new conceptual framework in contemporary international relation. Constitute of religion-centric sate in domestic and international level had been shown opposite behavioral pattern in international society. In this regard religion-centric state involves two important concepts: imperialism (estekbar) and community (Umuh). These concept with respect of identity, represent of West as Others. In fact imperialism and community concepts challenged the dominant discourse in international relation. In this article with respect to constructivism theory and the role of ideational and cultural factor, the religion-centric state as producer of new concept in international relation had been analyzed.