سنجش موقعيت مكاني بنگاه و بررسي تاثير آن بر تصميم صادراتي بنگاه هاي صنعتي ايران

موقعيت مكاني بنگاه مي تواند تاثير تعيين كننده اي در موفقيت صادراتي آن داشته باشد، چرا كه با توجه به صرفه­هاي مكاني، قرار گرفتن يك بنگاه در منطقه اي كه داراي مزيت صادراتي مي باشد احتمال موفقيت صادراتي آن را افزايش خواهد داد. مطالعه حاضر مدلي براي تصميم صادراتي بنگاه هاي صنعتي ايران با تاكيد بر تاثير موقعيت مكاني آنها ارائه مي دهد. در اين مدل، تصميم صادراتي بنگاه از موقعيت مكاني و ديگر ويژگي هاي سطح بنگاه تاثير مي پذيرد. براي اين منظور با استفاده از اطلاعات سطح بنگاهي (كارگاه هاي صنعتي ده نفر كاركن و بيشتر ايران)، متغير تمركز جغرافيايي- صنعتي (به عنوان شاخص موقعيت مكاني) محاسبه شده است و تصميم صادراتي بنگاه هاي مزبور بر روي متغير تمركز جغرافيايي- صنعتي و متغيرهاي سطح بنگاه همچون بهره وري نيروي كار، اندازه بنگاه و شدت سرمايه انساني برازش شده است. يافته هاي تجربي مطالعه حاكي از آن است كه نه تنها متغيرهاي سطح بنگاه بر صادرات بنگاه تاثير مثبتي دارند، بلكه موقعيت مكاني بنگاه نيز نقش تعيين كننده اي در صادرات آن دارد، بدين مفهوم كه وجود بنگاه هاي صادراتي در يك منطقه و يك صنعت خاص، باعث كاهش هزينه ورود به بازارهاي خارجي براي ساير بنگاه هاي موجود در آن منطقه و آن صنعت مي شود.