سفسطه «عشق عُرفي» در وضعيتِ پُست‌مدرن

The Fallacy of “Customary Love”in its Post-Modern State

مراد از «عشق عُرفي»، عشق معطوف به اين جهان و بهره‌هاي دنيوي آن با معيارهاي اين‌زماني و اين‌مكاني است. در اين عشق، نه‌تنها تعلقات جنسي، بلكه توجه به شمايل (كمال) زيباي ديگران هم براي اهداف دنيوي است. پر واضح است كه چنين عشقي در تاريخ عشق، امري ممكن بوده و همواره در تاريخ انساني رواج داشته است كه عشق را براي اين دنيا و در اينجا و اكنون خواسته‌اند، اما آنچه در دنياي جديد رخ داده و ماهيت جديدي يافته است، عشق متكثر پست‌مدرني است كه از عشق سنتي و حتي عشق عُرفي مدرن نيز بيشتر تنزل يافته و بلكه به‌كلي هويت عشقيِ آن منسوخ گشته است. در اين مقاله، پس از تبيين ماهيت اين عشقِ متاخر، عرفي و يا عرفاني‌ بودن آن توضيح داده مي‌شود. ‌‌

By “customary love” we mean the type of world-oriented love with all its temporal and spatial features. In this type of love, Not only sexual desires but tendency towards others’ beauty is also for the sake of worldly intentions. Evidently such a kind of love has always been widespread all across the history of love so that they would have sought love for this world then and there. However, there has emerged a new type- i.e. a pluralistic post-modern love- that has been reduced ever lower than both the traditional love and customary modern one so that its love nature would have distorted. In this paper, the nature of such recent love is clarified and its being customary or agnostic is explained.