گسترش بي رويه شهري و تاثير آن در فرسوگي محلات مركزي (مطالعه موردي: محله 1-7 مراغه)

طي چند دهه اخير، علي رغم صرف ميلياردها دلار روي برنامه هاي مختلف، گسترش بي رويه شهري تجديد حيات كارآمد را حتي خيلي سخت كرده است. در واقع، گسترش بي رويه شهري و فرسودگي شهري دو پديده مجزا نيستند و ما نمي توانيم يكي از اين مشكلات را بدون حل ديگري، حل كنيم. امروزه بسياري از شهرها از جمله مراغه از اين قاعده مستثني نيستند. جمعيت شهر مراغه از 100 هزار نفر در سال 1365 به 149 هزار نفر در سال 85 با نرخ رشد سالانه دو درصد افزايش يافت. در حالي كه وسعت شهر در طي همين دوره از 927 هكتار به 2597 هكتار با نرخ رشد سالانه 28/5 هكتار ازدياد پيدا كرد. مقايسه روند افزايش جمعيت با افزايش محدوده شهر از سال 1365 تا كنون بيانگر گسترش بي رويه شهر بوده و ميزان آن بر اساس مدل هلدرن 3/61 درصد بوده است. در نتيجه اين رشد محلات مركزي شهر شاهد مهاجرت به خارج، فرار سرمايه و فعاليت هاي اقتصادي و رشد فرسودگي شهري قابل ملاحظه اي را تجربه كرده-اند. هدف اين مقاله تحليل الگوي توسعه گذشته شهر و تاثير آن روي فرسودگي محلات مركزي شهر مي باشد. فرض اصلي اين پژوهش اين هست كه «توسعه درون زاي شهري» بهترين گزينه در مقابل گسترش بي رويه شهري براي برآوردن اهداف دو گانه حفاظت فضاهاي باز و چشم اندازهاي طبيعي و تجديد حيات مناطق شهري مي باشد.