مباني هزاره‌گرايي در مسيحيت

يكي از مفاهيم و آموزه‌هاي مرتبط با فرجام‌شناسي و موعودباوري مسيحي، مفهوم «هزاره» است كه ريشه در كتاب مقدس دارد. اين آموزه، گرچه در اديان ديگري چون زرتشت هم نظايري دارد، در مسيحيت، هزاره‌گرايي در فضاي آموزه كتاب مقدسي بازگشت نهايي مسيح معنا مي‌يابد. انديشه هزاره‌گرايي در بين مسيحيان جايگاه خاصي دارد، به طوري كه بازتاب آن را مي‌توان در جاي‌جاي تاريخ و ‌الهيات مسيحي به روشني پيدا نمود. هزاره‌گرايي در معناي عام به «انتظار براي يك نجات قريب‌الوقوع اين جهاني» تعريف مي‌شود كه در مسيحيت با اعتقاد به دوره‌اي از حكم‌ر‌‌اني عيسي مسيح بر جهان همراه است. اين آموزه كه شش‌بار در عهد جديد به معناي فوق آمده است، در واقع معادل نوعي آخرالزمان باوري است و در اناجيل، نامه‌هاي پولس، رساله دوم پطرس و مكاشفه يوحنا يافت مي‌شود. اما معناي خاص «هزاره‌گرايي» كه «حكومت هزارساله عيسي مسيح بر روي زمين» است، تنها در باب بيستم از آخرين كتاب عهد جديد، يعني مكاشفه يوحنا آمده است. در اين نوشتار، ضمن آشنايي اجمالي با مفهوم هزاره‌گرايي و انواع آن، بازتاب آن را در تاريخ و ‌الهيات مسيحي جست‌وجو مي‌نماييم.