خوانش متفاوت متون كلاسيك فارسي در پرتو تاريخ‌گرايي نو

در مطالعه و بررسي پژوهش‌هاي انجام شده در زمينه متون كلاسيك فارسي اين مشكل به چشم مي‌خورد كه تعداد قابل توجّهي از پژوهش‌هاي انجام شده، فاقد نوآوري هستند و صرفاً به تكرار پژوهش‌هاي پيشين بسنده كرده‌اند. ريشه اين مشكل را نه در متون كلاسيك فارسي، بلكه در كاربست تكراري رويكردهاي قديمي بر اين متون بايد جست. براي رفع اين مشكل مي‌توان از رويكردهاي تازه‌تر نقد ادبي مانند «تاريخـگرايي نو»استفاده كرد. از آنجا كه تاريخ‌گرايي نو از يك سو، مرز ميان متون ادبي و غيرادبي و از سوي ديگر، مرز ميان تاريخ و ادبيّات را از بين مي‌برد، بهره‌مندي از اين رويكرد در پژوهش‌هاي متون كلاسيك فارسي نه تنها به خوانش متفاوت آثار ادبي، بلكه به خوانش متفاوت آثار تاريخ‌نگارانه مانند تاريخ بيهقي و نيز آثار علمي و غيرادبي خواهد انجاميد. از ديگر مزاياي استفاده از اين رويكرد تازه مي‌توان به گسترش دامنه پژوهشي متون كلاسيك فارسي و تنوّع خوانش‌ها اشاره كرد.