اثربخشي زوج درماني رفتاري در بهبود عملكرد ازدواج و كاهش تعارضات زناش و يي در بين زوجين داراي عضو معتاد

Effectiveness of Behavioral Couple Therapy in Improvement of Marriage Performance and Reduction of Marital Conflicts in Couples with One Addicted Member

هدف پژوهش حاضر تعيين تفاوت‌هاي مربوط به عملكرد ازدواج و تعارض زناشويي در بين زوجين داراي عضو معتاد بوده است كه به دنبال زوج درماني رفتاري ايجاد شده اند. بدين منظور 30زوج (60 نفر ) از بين مراجعه كنندگان مركز اجتماع درمان مدار (T.C) شهر مشهد به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. گروه آزمايش 12 جلسه 60 دقيقه اي زوج درماني رفتاري به صورت هفتگي دريافت كردند، گروه كنترل هيچ مداخله مشخصي دريافت نكردند. در اين پژوهش براي جمع آوري داده‌ها در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون ، از پرسشنامه‌هاي عملكرد ازدواج(MFAI) و تعارضات زناشويي(MCQ) استفاده شد. نتايج آزمون آماري يومن ويتني(در مورد مقياس‌ها با توزيع غير نرمال) حاكي از تفاوت معنادار دو گروه كنترل و آزمايش در متغيير‌هاي عملكرد ازدواج و تعارضات زناشويي بود. مقايسه ميانگين‌ها نشان داد كه آموزش زوج درماني رفتاري به طور معناداري بر بهبود عملكرد ازدواج و كاهش تعارضات زناشويي موثر بوده و زوجين در گروه آزمايش افزايش معناداري(P < 0/05) را در عملكرد ازدواج و همچنين كاهش معناداري(P < 0/05) را در تعارضات زناشويي نشان دادند. به طور كلي نتايج پژوهش حاضر حاكي از آن است، زوجيني كه زوج درماني رفتاري دريافت كرده اند در مقايسه با زوجيني كه اين درمان را دريافت نكرده اند از عملكرد ازدواج بهتر و تعارض زناشويي كمتري برخودار مي‌باشند.

The purpose of this paper is to determine differences related to marriage performance and marital conflicts among couples with one addicted member which are created due to behavioral couple therapy. To this end, 30 pairs (60) of the patients of the Center for Therapeutic Community (TC) in Mashhad were selected using random sampling and were randomly assigned to experimental and control groups. Experimental group received 12 weekly sessions of 60-minute behavioral couple therapy while the control group did not receive any specific intervention. In this study to collect data on pre-test and post-test questionnaires, marriage function (MFAI) and marital conflict (MCQ) were used. Whitney U-test results (in case of non-normal distribution scale) indicate significant differences between control and experimental groups on the variables of marriage and marital conflicts. Comparison of averages showed that training in behavioral marital therapy significantly improves performance and effectively reduces marital conflict, and married couples in the experimental group showed a significant increase (P < 0/05) in marriage performance and significant reduction (P < 0 / 05) in marital conflicts. In general, the results of this study suggest that couples who have received behavioral couple therapy compared with couples who did not receive this treatment, had better marriage performance and less marital conflict.