مفهوم خودآييني هنر از منظر بنيامين و آدورنو

The Concept of Art’s Autonomy in Benjamin and Adorno

خودآييني هنر و استقلال آن از هر نوع غايت بيروني يكي از مهم‌ترين مفاهيم برخاسته از دل هنر مدرن - و احتمالا وجه مميزه آن از اشكال مختلف هنر سنتي - است كه با واكنش‌هاي مثبت و منفي متبايني از جانب فلسفه هنر مواجه شده است. مقاله حاضر در پي بررسي دو نمونه سرشت‌نما از اين واكنش‌ها است كه به ترتيب به تيودور آدورنو و والتر بنيامين تعلق دارند. هرچند عموماً: اين دو متفكر از چهره‌هاي تاثيرگذار نحله موسوم به «مكتب فرانكفورت» شناخته مي‌شود و در نتيجه، همگرايي‌هاي موجود در آثار آن‌ها برجسته مي‌گردد؛ اما چنانكه خواهيم ديد نحوه واكنش آن‌ها به هنر مدرن كمابيش واگرا به نظر مي‌رسد. واگرايي‌اي از اين دست، از يكسو مي‌تواند به فهم وجوه مختلف جنبش مدرنيستي در هنر ياري رساند و از سوي ديگر، مقدمه درك عميق‌تر آراي هر يك از دو چهره مزبور گردد.

Art’s autonomy and its independence from any sort of external aim, is one of the most important concepts rising from the modern art and in a sense, what constitutes the very border between modern and traditional arts. While the Philosophy of art has shown many different positive or negative reactions to the autonomy of art, the present article tries to study and compare two exemplary reactions which belong to Theodor Adorno and Walter Benjamin. Scholars usually tend to categorize these two thinkers under the rather vague term “the Frankfurt School” and then put the stress on the convergences between their ideas; but in the case of art, as we shall see, Benjamin and Adorno seem somehow divergent. This divergence can on the one hand, help us comprehend the different aspects of modern art and on the other, it can pave the way for a deeper understanding regarding each of these two figures.