جايگاه مجموعه امنيتي محور مقاومت در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران

The Security Complex of Axis of Resistance in Foreign Policies of Islamic Republic of Iran

ظرفيت‌‌هاي ژيوپوليتيكي ايران، امنيت ملي آن را به شدت تحت تاثير محيط منطقه‌اي خاورميانه قرارداده است. پس از انقلاب اسلامي، شكل گيري ايتلافي از كشورهاي سني نشين حاشيه‌‌ي خليج فارس به زعامت عربستان، ناچارا ايران را وادار به تقابل جويي در چارچوب محور مقاومت نمود. محوري كه با روي كار آمدن دولت شيعي عراق،اقتداري مضاعف يافت. عملكرد امنيتي ايران در تحولات ناشي از بيداري اسلامي، حمايت از گروه‌هاي شيعي در يمن و بحرين و همچنين حضور فعالانه در عراق و سوريه را مي‌توان تلاشي جهت حفظ و افزايش قدرت مجموعه امنيتي محور مقاومت و در واقع تامين امنيت ملي ايران دانست. از اين رو در مقاله حاضر تلاش مي‌شود تا به بررسي چرايي اهميت تحولات سوريه، عراق، يمن و بحرين در اولويت‌‌هاي امنيتي ايران بپردازيم.كه البته اين امر در چارچوب تيوريك مكتب كپنهاگ و مجموعه امنيتي بوزان قابل تبيين است.

The national security of Iranʹs geopolitical capacities have strongly affected on Middle-East regional environment. After the Islamic Revolution, the coalition formation of Sunni Arab states of the Persian Gulf by the Saudi leadership forced Iran to mutuality in the axis of resistance framework. The axis which obtained doubled authority by arising the Iraqʹs Shiite government. The supporting the Shiite groups of Yemen and Bahrain as well as the active presence in Iraq and Syria can be considered as an attempt to protect and increase the authority of complex of axis of resistance The present paper tries to investigate the importance of Syria, Iraq, Yemen and Bahrainʹs development in Iranian security priorities. The theoretical framework of Copenhagen school and security complex of Buzan is used.