بررسي هزينه هاي رفاهي ماليات حق الضرب و ماليات بر مصرف

Analyzing Welfare Costs of Seignorage Tax and Consumption Tax

مقاله حاضر به مقايسه زيان رفاهي ناشي از ماليات حق الضرب و ماليات بر مصرف پرداخته است. ماليات حق-الضرب در قالب چاپ پول بيشتر و انتقال قدرت خريد از مردم به دولت مطرح مي شود و ماليات بر مصرف به صورت افزايش سطح مخارج تعريف مي شودكه باعث كاهش رفاه اقتصادي مي شود. در اين مطالعه با استفاده از يك الگوي رشد درون زا، ساختاري به منظور مقايسه و ارزيابي اثرات رفاهي اين دو سياست مالياتي فراهم آمده است كه معيارهاي مورد استفاده تغييرات در مصرف بخش خصوصي و زمان استراحت مي باشد. با استفاده از داده هاي سري زماني فصلي دوره 1390-1369ش، نتايج مطالعه نشان مي دهد كه در بلندمدت ماليات حق الضرب نسبت به ماليات بر مصرف باعث كاهش بيشتر مصرف و رفاه اقتصادي مي شود. همچنين، شبيه سازي الگو نيز نشان مي دهد ماليات حق الضرب نوسان بيشتري در متغيرها ايجاد كرده و تغييرات رفاهي بيشتري به همراه دارد.

This paper has compared welfare loss from seignorage tax and consumption tax. Seignorage tax is in the form of higher money creation and transferring purchasing power from people to government and consumption tax increases level of expenditure that reduces economic welfare. In this study, by using an endogenous growth model, a structure is prepared to compare and evaluating welfare effects of these two tax policies, in which, two criteria, changes in consumption level and leisure time are used. Based on quarterly time series data for the period of 1369-1390, the results show that in the long run, seignorage tax compared with consumption tax causes more reduction in consumption and economic welfare. Moreover, model simulation shows that seignorage tax leads to more volatility in variables and has more welfare changes.