مدل‌هاي ورود به سياست در روش عملي آيت‌الله بروجردي و امام خميني(ره) در دهه 1340 و 1350

Models of Entering Politics in Imam Khomeini and Ayatollah Borojerdi’s Practical Methods in 60s and70s

در تبيين رفتار روحانيون و علما از دو روش محتاطانه و انقلابي بهره گرفته مي‌شود. ما در اين مقاله برآنيم كه به تبيين رفتار رهبران سياسي پرداخته و رفتارهاي امام خميني(ره) و آيت‌الله بروجردي را به عنوان نمونه مورد بررسي قرار ‌دهيم. امام خميني(ره) با توجه به شرايط زماني بعد از سال 42 و نياز زمان به مدل انقلابي از روش‌هاي انقلابي براي گسترش سياست استفاده نمود، در حالي كه آيت‌الله بروجردي از روش‌هاي محتاطانه بهره گرفته، اما هدف و مدل ارايه در هر دو مورد به يك نتيجه مي‌انجامد كه آن هم تطبيق سياست اسلامي بر حوزه سياست داخلي ايران است. اين پژوهش مي‌كوشد با تبيين مدل محتاطانه در روش آيت‌الله بروجردي و ذكر مصاديق عملي ايشان، آن را با مدل رفتار انقلابي امام خميني(ره) تطبيق دهد و در نهايت نتيجه‌گيري نمايد كه تفاوت اين دو در عمل به يك هدف مشترك مي‌انجامد كه عنصر زمان و تفاوت ديدگاه تيوريك در نحوه عمل اين دو موثر بوده است.

In the explanation of clergymen and scholars’ behavior, two revolutionary and conservative methods are used. The present article is aimed at explaining the political leaders’ behavior and studying Imam Khomeini and Ayatollah Borojerdi’s behaviors as two samples. Regarding the time conditions after 1963 and the need of a revolutionary model, Imam Khomeini applied revolutionary methods to expand the politics; while, Ayatollah Borojerdi applied conservative methods; however, both of which aimed at adapting the Islamic policy on Iran’s internal policy. Explaining the conservative model in Ayatollah Borojerdi’s method and mentioning his practical instances, this study tries to adapt his method with that of Imam Khomeini and conclude that the difference between these two resulted in one common goal and the element of time and theoretical viewpoint difference have been effective in their modes of action.