نمادپردازي و تصويرسازي با واژه كودك در ادبيات كلاسيك

Symbolism and Imagery with “Child” in Persian Classical Literature

شاعران در آثار تعليمي و عرفاني، براي بيان آموزه هاي مورد نظر خود، از صور هنري گوناگوني مانند تمثيل و نماد استفاده مي كنند. هدف از نگارش اين مقاله نيز بررسي تصاوير هنري و به ويژه نمادهاي ساخته شده با كودك و دوران كودكي در اين آثار است. در اشعار عرفاني و تعليمي، نه تنها انديشه هايي درباره چگونگي تربيت كودكان وجود دارد، بلكه هر يك از مراحلي كه كودك پشت سر مي‌گذارد تا به بزرگ سالي مي رسد، دست مايه ساختن تصاوير گوناگون قرار گرفته است. كودك و دوران كودكي نمادي از افراد نادان و ناتوان، سالكان مبتدي، انسان هاي دنيامدار، ظاهر بين، گرفتار هوا و هوس و مقلد است. در برخي مواقع به كودك و دوران كودكي، به خصوص زماني كه رمز سالكان و عارفان قرار مي گيرد، نگاه مثبتي ديده مي شود؛ اما در بيشتر مواقع نگرش به آن ها منفي است و صفت هايي همچون نادان، ناقص، غافل، ترسو، گرفتار ظواهر و هوا و هوس و انجام دهنده كار بيهوده به آن ها نسبت داده مي شود.

Poets use different artistic forms, such as allegory and symbol to express their thoughts in educational and mystic works. In particular, this paper is to investigate the artistic images and symbols made with the theme of “child” and “childhood” in these works. Not only there are some thoughts about child training in educational and mystic poems, but each of his growth stages, up to his adulthood, can be considered as a symbolic theme. Child and childhood are symbols of foolish and weak people, novice wayfarers, and the ones who are secularist simple-minded self-seeker imitators. However, there is sometimes a positive approach to child and childhood, particularly when they are the symbols of mystics, but they are often attributed as foolish, faulty, ignorant and timid people who live ineffectively.