بررسي تطبيقي مضامين اجتماعي در شعر احمد صافي نجفي و ملك الشعراي بهار معصومه شبستري

A comparative study of the social themes in the poetry of Ahmed Saafi Nadjafi and Malek o-Shoʹʹarā Bahār

در عصر حاضر مسايل مشترك اجتماعي، زمينه هاي مشترك فكري را ايجاد كرده است. اين مساله در ادبيّات نمود يافته و خالقان آثار ادبي را به هم نزديك ساخته و مشتركاتي را بين آن ها به وجود آورده كه با بررسي اين آثار مي توان دريافت كه چگونه انديشه اي مشترك در بين ادبا در هر نقطه اي از جهان شكل مي گيرد. احمد صافي نجفي و ملك الشعراي بهار دو شاعر ايراني و عراقي هستند كه با توجّه به مسايل جامعه و مشكلات مردم بخش عظيمي از اشعار خود را به بيان واقعيّت هاي جامعه اختصاص دادند. صافي در اجتماعيّات خود مسايل متفاوتي همچون مساله ي زنان، اجتماع، فقر و اصلاحات اجتماعي را با دقّت بررسي مي كند و با نگاهي موشكافانه به اين مسايل، چاره ي مشكلات را مي جويد. بهار نيز در اشعار اجتماعي به مضامين دعوت به اتّحاد و تعاون، دعوت به بيداري و بلند همّتي، زن و بي عدالتي اشاره دارد. اين پژوهش كه به شيوه ي توصيفي– تحليلي و با تكيه بر مكتب آمريكايي ادبيّات تطبيقي انجام شده است؛ به بررسي مضامين اجتماعي اشعار اين دو شاعر برجسته مي پردازد . نتايج حاكي از آن است كه مشتركات عميقي در افكار آن دو وجود دارد كه ناشي از مشتركات فرهنگي و اجتماعي است. بر اساس محاسبات انجام شده اوضاع اجتماع و مساله ي زنان با 8/25 درصد ميزان فراواني در اشعار صافي به يك ميزان تكرار شده اند، امّا بي عدالتي و اصلاحات اجتماعي با 9/12درصد در اشعار وي به حاشيه رفته است.در اشعار بهار نيز فقر و زن به ميزان 27درصد تكرار شده اند. امّا دعوت به بيداري و بلند همّتي به ميزان 5/4 درصد به حاشيه رفته است.