كليدواژه :
نواب اربعه , نيابت عام , روات حديث , غيبت صغرا , غيبت كبرا , محدثان , فقهاي اماميه
چكيده فارسي :
اين نوشتار، اعتقاد به غيبت امام منجي به عنوان اعتقادي محوري در آيين مهدويت كه نتيجه مستقيم اعتقاد به امام دوازدهم? است را مطرح نموده و ضرورت حيات او، كه بقاي انسان به وجود مقدسش به عنوان حجت الهي بستگي دارد را مورد حمايت قرار مي‌دهد و جاذبه آشكار انتظار نجات‌بخش حضرتش كه شرايط ناگوار تاريخي حاضر را به نفع محرومان و مستضعفان سامان مي‌بخشد را ارايه مي‌نمايد. آن‌گاه به بررسي ديدگاه‌هاي محدثان در اين باره مي‌پردازد و دو نوع غيبت آن امام را مورد تحقيق قرار مي‌دهد. همچنين نقش نواب اربعه آن حضرت را در دوره غيبت اول (صغرا) برمي‌رسد و به آن دوره اشاراتي دارد. آن‌گاه با بررسي و توجيه غيبت كبرا، دلايل غيبت را تفسير و تبيين مي‌كند و به تاثيرات اين دوره در اقتدار فقهاي اماميه در امر رهبري جامعه شيعي مي‌پردازد.
