درنگي در حكم فقهي تلقيح مصنوعي اسپرم شوهر متوفّي به زن

A Jurisprudential Study of the Artificial Insemination of the Deceased’s Sperm to his Spouse

از شايع ترين مسايل علم پزشكي مساله باروري پزشكي يا تلقيح مصنوعي است. در كشورهاي مسلمان به علت وابستگي جواز بسياري از مسايل به شريعت مقدس اسلام، اين مساله از اهميت بيشتري برخوردار است. پژوهشگران عرصه فقه و حقوق، مساله جواز شرعي تلقيح مصنوعي را مورد كنكاش علمي خود قرار داده اند ولي هر آن چه بوده است صرفاً بررسي كلّي اين مساله است به گونه اي كه از مسايل جزيي آن بحثي به ميان نيامده است. سوال اصلي اين تحقيق آن است كه آيا تلقيح اسپرم شوهر متوفي پس از مرگ به همسرش جايز است يا خير؟ با واكاوي در ادله موجود به اين نتيجه مي رسيم كه به دليل بقاي زوجيت، انجام هر يك از عمليات برداشت، تركيب و تلقيح اسپرم و تخمك زوجين بعد از مرگ هر يك از آنان جايز است، مگر اين كه عمل مذكور، نزد جامعه نوعي بي احترامي تلقّي گردد؛ يا اين كه مستلزم محرّمي چون لمس يا كشف صورت گردد، كه در چنين حالتي حرام و ممنوع خواهد بود.

One of the most common issues that scientists face nowadays is related to the medical reproduction or artificial insemination. In Muslim Countries like Iran, it is of more significance due to the dependence of many issues on Islam. Therefore, it is frequently seen in jurisprudence and law that many theories have been proposed in this regard and it has been generally and not in detail dealt with. So, the present article aims to study perfectly the rightfulness of the artificial insemination of the artificial insemination of the deceased husband’s sperm to his spouse. Through studying the relevant evidence, it is concluded that due to the continuation of marriage, each of the operation of taking, combination and insemination of the couple’s sperm and ovule, after death of each of couple, is authorized unless taking the husband’s sperm after death, is deemed as disrespect or entails a religiously prohibited act like touching that in this case, shall be illegitimate and prohibited.