بررسي آنزيم آلفا آميلاز پانكراس موش صحرايي به عنوان مدل جهت بررسي تاثير مهار كننده‌هاي اين آنزيم

No title ###

مقدمه: آنزیم‌های گلیكوزیداز در هضم نشاسته وگلیكوژن در نتیجه افزایش قند خون موثرند. مهاركننده‌های این آنزیم‌ها خصوصا مهاركننده‌های آلفا آمیلاز به علت نداشتن عوارض جانبی مهار كننده‌های آلفا گلوكوزید از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند و به عنوان ابزاری با ارزش در درمان دیابت مطرح هستند. جستجوی ابتدایی برای یافتن چنین تركیباتی با كمك مدل‌های in vitro و in vivo صورت می‌پذیرد. در مورد مهار كننده‌های آلفا آمیلاز، از آنجا كه موش صحرایی به صورت متداول به عنوان مدل فارماكولوژی مورد استفاده قرار می‌گیرد، در این مطالعه، مدل ساختار آنزیم این حیوان مورد بررسی قرار گرفته است. از آنجا كه ساختار كریستالی این آنزیم‌ها موجود نمی‌باشد مطالعه مدلسازی مولكولی به منظور مقایسه آنزیم‌های آمیلاز پانكراسی موش صحرایی و انسان انجام گردید.روش‌ها: بررسی ترادف آمینواسیدی و مدل‌سازی ساختار آنزیم موش با استفاده از برنامه Blast،Clustal W  و SWISS MODEL انجام شد. جهت یافتن جایگاه احتمالی برهم كنش مهاركننده‌های آنزیم، تركیب شش زیر واحدی قندی كه مهار كننده گزارش شده برای آنزیم انسانی است با استفاده از روش جایگیری (داكینگ) در مدل قرار داده شد و برای بررسی بیشتر برهم كنش تركیب با آنزیم از شبیه سازی دینامیك مولكولی كوتاه مدت استفاده گردید.یافته‌ها: نتایج نشان دهنده تفاوت جزئی آنزیم موش صحرایی با آنزیم انسان است. در عین حال اسید آمینه‌های مهم در برهم كنش مهار كننده‌های قندی و آنزیم تا حدودی شناسایی شده‌اند.نتیجه‌گیری: علی‌رغم اینكه می‌توان از آنزیم آلفا آمیلاز پانكراس موش صحرایی به عنوان مدل جهت بررسی اولیه و كلی تاثیر تركیبات مهار كننده استفاده كرد، باید به تفاوت موجود در ساختار آن توجه كرد و بنابراین نتایج به دست آمده از مدل را در موارد حساس تر با احتیاط تفسیر نمود. 

No abstract #####