بررسي تاثير آينه‌درماني بر دامنه حركتي مفاصل اندام‌هاي فوقاني و تحتاني در بيماران مبتلا به سكته مغزي

Effect of Mirror Therapy on Motion Range of Upper and Lower Extremities in Patients with Stroke

  زمينه و هدف: سكته مغزی يكی از علل عمده از كارافتادگی و ناتوانی در مراقبت از خود است. بنابراين معرفی و توسعه روش‌های درمانی جديد به منظور ارتقا و تسريع مرحله بهبودی بعد از حادثه مغزی ، از لحاظ درمانی، اجتماعی و اقتصادی اهميت زيادی دارد. لذا اين مطالعه با هدف تعيين تأثير آينه­درمانی بر دامنه حركتی مفاصل اندام‌ها پس از سكته مغزی انجام يافته است .   روش بررسی: در اين مطالعه نيمه تجربی تعداد 50 نفر بيمار مبتلا به سكته مغزی در بيمارستان‌های قائم (عج) و امام رضا (ع) شهر مشهد در سال 92-1391 در مدت 8 ماه در دو گروه شاهد (25 نفر) و آينه­درمانی (25 نفر) قرار گرفتند. در گروه مداخله، آينه­درمانی به مدت 30 دقيقه و در 20 جلسه به صورت روزانه يا روزدرميان انجام يافت. علاوه بر اين در دو گروه، برنامه معمول فيزيوتراپی نيز اجرا شد. دامنه حركتی مفاصل اندام‌های فوقانی و تحتانی قبل، حين و پس از درمان با استفاده از گونيامتر مورد ارزيابی قرار گرفت. در نهايت داده‌ها با استفاده از آمار توصيفی و تحليلی (آزمون‌های تی، من‌ويتنی، كای‌اسكوئر و ...) در نرم‌افزار SPSS v.11.5 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت .   يافته‌ها : دو گروه قبل از مداخله از نظر دامنه حركتی مفاصل و متغيرهای مداخله­گر تفاوت آماری معناداری نداشتند (05/0 p> ). پس از مداخله بيماران در گروه آينه­درمانی از نظر دامنه حركتی مفاصل اندام‌های فوقانی و تحتانی به صورت كلی نسبت به گروه شاهد بهبود معناداری نداشتند، هرچند كه در برخی حركات مفاصل مهم مانند زانو و آرنج اين تفاوت آماری معنادار بود (05/0 p< ) .   نتيجه‌گيری: آينه­درمانی به عنوان يك درمان ساده، ارزان و مهم‌تر از همه مددجو- محور می‌تواند دامنه حركتی برخی از مفاصل را بهبود بخشد .   

  Background & Aim: Stroke is a major cause of disability. Developing new treatment approaches in order to improve and enhance post stroke recovery process is critical. The aim of this study was to determine the effect of mirror therapy on motion range of extremities of patients with stroke .   Methods & Materials: This semi-experimental study was conducted among 50 patients with stroke hospitalized in Emam Reza and Qaem hospitals in Mashhad during 2012 to 2013. Patients were randomly allocated into two control (25 patients) and mirror therapy (25 patients) groups. In the mirror therapy group, twenty 30–minute daily sessions were implemented in where patients practiced motion range of upper and lower extremities of healthy side in front of mirror and observed the mirror image. Motion range of upper and lower extremities was assessed at baseline, during the sessions and in the last session of the intervention using the goniometer. Data were analyzed using the t-test and repeated measure ANOVA .    Results: There were no significant differences in terms of ability of motion range at baseline. The total motion range did not improved significantly in the intervention group in comparison with the control group after the intervention (P>0.05); however, in some joints, the motion was improved (P<0.05) .   Conclusion: Mirror therapy, as a simple and inexpensive process can improve self-care of patients with stroke .