كودك‌نمايي در شعر سپهري

كودكانه نگري، بُعدي از دنياي فكري و شعريِ سهراب سپهري، شاعرِ معاصر است كه اَشكال آن در شعر وي خود نمايي مي كند. او از سرمايه هاي كودكي به عنوان دستمايه هاي شعري بهره گرفته است. سپهري لحني صميمي و صادقانه و در عين حال ساده كه مي توان آن را تلفيقي از زبان كودكانه و شاعرانه و نمادين تلقي نمود، براي تبيينِ كشف و دريافت هاي عرفاني خود به كار مي گيرد. تخيل دورپرواز وي همچون خيال پردازي هاي بي مرز كودكانه درصددِ ايجاد مناسبات و روابط تازه بين اشيا و پديده ها برمي آيد و از اين رهگذر، توفيق مي يابد تصاوير بديع، غريب و بي سابقه اي بيافريند كه تنوع و تازگي آنها، بازتاب هاي ناهمگون و متنوعِ تخيل كودكانه را به ياد مي آورد. سپهري چون كودكان با نگاهي فارغ از عادات، پيش داوري و زمينه هاي ذهني، امور و پديده ها را مي نگرد؛ بدين واسطه، توانسته جرياني از تازگي، شگفتي و احساس لذتي را مشابه آنچه براي كودكان قابل تجربه است، در شعر خود بازتاب دهد. مقاله حاضر بر قرابت هاي نگرش عرفاني سپهري و نگاهِ كودكانه تامل مي كند و در صدد برآمده اَشكال آن را در انديشه، عاطفه، تخيل و زبانِ سپهري كشف و تبيين نمايد.