نقش روش الگويي در دروني سازي توسل

The Role of the Model Method in Internalizing Supplication

براساس دروني سازي، يك ويژگي اخلاقي يا محتواي تربيتي به تدريج و طي فرايند تربيت، آموزش، يادگيري يا تجربه فردي، در نهاد، شخصيت و هويت فرد جا گرفته و پايدار مي گردد؛ به گونه اي كه شخصيت فرد با آن ويژگي تركيب و به تعبير علم اخلاق «ملكه نفساني» و به تعبير قرآني «شاكله» او گرديده، رفتار ناشي از آن در همه حالات، چه پنهاني و چه آشكار از متربي صادر مي شود. پژوهش حاضر به چگونگي دروني سازي ارزش توسل به پيشوايان معصوم عليهم السلام توسط مربي از طريق روش الگويي مي پردازد. پس رويكرد در اين مقاله به اين صورت است كه در رابطه با روش الگويي ابتدا به صورت كلي نكات و مباحث مهم آن روش مورد بررسي قرار گرفته، و در آخر هر بحث، شيوه استفاده و كاربرد آن در دروني سازي توسل به پيشوايان معصوم عليهم السلام بيان شده است. در اين نوشتار، مباحث مهمي كه در روش الگويي مطرح است، از قبيل تعريف، نكات مهم در به كارگيري اين روش و... مورد اشاره قرار مي گيرد تا نقش اين روش در دروني سازي ارزش توسل مشخص گردد.

According to internalization, a moral characteristic or educational content is gradually established in the process of education, teaching, learning or personal experience in a sort of entity, character and person’s identity, so that one’s character becomes embedded in that character, and termed in ethics as one’s (soul-based faculty) and known in the Qur’an as (constitution), and the behavior resulting from it, in all cases, whether hidden or explicit, is ascribed to the learner. This research sheds light on the way of internalizing the value of seeking mediation with God through the Infallible Imams (pbut) by the instructor by means of model method. This paper refers to some important issues proposed in the model method, such as definition, the important points concerning the use of this method and so on, in order to clarify the role of this method in internalizing the value of seeking mediation with God.