زيباشناسي فضاي عمومي؛ هنر به مثابه ابزار

امروزه، خروج هنر از حوزه زيباشناسي، همگاني و حتي جهاني شده است. هنر، به هر صورتي كه باشد، «ابزار» نمايش پروژه هاي توسعه شهري و سرزميني شده و از طريق واردكردن هنرمندان در عرصه فرهنگ، به اجتماع نظم داده است. اگرچه هنر نقشي جذاب در جهت جلب خيل مردم و سرمايه گذاران ايفا مي كند، اما در مقابل، سرزمين، شهر و فضاي عمومي توسط هنر تغيير شكل مي يابند، در ارتباط ملموس با هنر عمومي، زمينه اي يا «در محل»، حامل پيام زيباشناسانه مي شوند و به اين واسطه، ارتباط مخاطب را با فضاي عمومي تغيير داده و با اعطاي ابعادي فراتر از عملكرد صرف به آن، غنا مي بخشند. همان گونه كه هنر مي تواند تغيير شكل دهد و اَشكال يا فضاسازي هاي جديد توليد كند، برگشت پذيري اين فرآيند نيز مي تواند اين اطمينان را ايجاد مي كند كه هر حوزه اي در ارتباط ملموس با هنر قرار گيرد، حامل پيام زيباشناسانه خواهد بود. اين اصل تعامل كه به فضاي عمومي هم بسط داده مي شود، مولد نمودهايي نو از شهر است كه گسترش كاركردها و كاربري هايي محسوس تر را در سطح شهر به دنبال دارد.