امر به معروف و نهي از منكر در قرآن

Enjoining the good and forbidding evil in Qur’an

بدون شك هيچ مكتب و آييني به اندازه اسلام براي فريضه «امر به معروف» و «نهي از منكر» اهميت ويژه قايل نيست تا جايي كه «امر به معروف» و «نهي از منكر» را زير بناي عرصه‌هاي اجتماعي‌، اخلاقي‌، مذهبي‌، اعتقادي‌، اقتصادي، فرهنگي‌، سياسي‌، نظامي و غيره مي‌داند‌. اسلام اين دو حكم بزرگ الهي را در رديف واجبات قرار مي‌دهد و بر مسلمانان فرض مي‌داند كه با تشكيل هسته‌هاي اجرايي در راستاي پياده كردن اين عمل زيربنايي و سازنده جامعه از هيچ كوششي دريغ نورزند و نگذارند كه گرد و غبار فراموشي بر چهره آن بنشيند‌. هدف از نگارش مقاله‌، آشنايي با جايگاه «امر به معروف» و «نهي از منكر» در قرآن و اقسام و مراتب و شرايط و شناخت و ابزار آن است.

With no doubt no religion except Islam consider important to enjoining the good and forbidding evil and Islam considers enjoining the good and forbidding evil are the base of social, moral, religious, economical, cultural, political and military spaces. Allah makes this rule obligated for all Muslims which they try to establish this basic and constructive principal in the society and also not allow this principal forgotten. The aim of this article is to become familiar with situation of enjoining the good and forbidding evil in Qur’an and identify its sorts, steps, conditions and tools.