نقش و جايگاه هرم بزرگ هستي در اديان و مكاتب انديشگي شرق نقد و بررسي

A Critique of the Role and Status of Great Chain of Being in Oriental Religions and Schools of Thought

هرم بزرگ هستي در اغلب تمدن هاي پيشامدرن، بيانگر سيري نزولي از راس هرم رو به سوي قاعده آن، پديد آورنده جهاني غيرمادي و مادي است. اين سير، در عين حال كه لطافت محض را به تدريج به غلظت و ستبري بدل مي كند، از وحدت محض به سوي كثرت، از عدم تعين به سوي تعين، از مطلق به نسبي و از ساحت تلالو عريان وجود رو به سوي ساحت كُمون و استتار آن در حركت است. اين پژوهش، با رويكرد نظري و تحليلي و با بحث از نظرگاه اديان و مكاتب انديشگي شرق در اين زمينه، چگونگي جايابي و رابطه ميان اجزا و مراتب موجودات را در تقريرهاي ناظر به هرم بزرگ هستي مورد نقد و بررسي قرار مي دهد تا از اين رهگذر، به تصويري روشن از هستي شناسي نظم كيهاني در آيين دايو، هندو و بودا دست يابد.

The great chain of being in most pre-modern civilizations indicates that the downward trend from top to base is the creator of an immaterial and material world. This trend gradually turns sheer delicacy into impurity, sheer unity into multiplicity, non-determination to determination in, absolute into relative and the realm of manifestation into a realm of latency. Using a theoretical- analytical approach and examining the viewpoint of oriental religions and schools of thought in this regard, this study reviews and criticizes the position and relationship between the components and levels of beings in the expositions of the Great chain of being, and then presents a clear picture of the ontology of cosmological order in Daoism, Hinduism and Buddhism.