تاثير 12 جلسه تمرين مقاومتي روي برخي از عوامل انعقادي و فيبرينوليتيك مردان غيرفعال

مقدمه: عدم تعادل سيستم هموستازي بدن، مي تواند منجر به شكل گيري لخته خون گردد. يكي از عوامل فيزيولوژيكي مهم در فرآيند هموستاز بدن، انعقاد خون مي باشد. اطلاعات ناهمسويي در باره تاثير انواع تمرين ورزشي به ويژه تمرين مقاومتي، بر عوامل انعقادي وجود دارد. از اينرو، هدف پژوهش حاضر بررسي اثر 12 جلسه تمرين مقاومتي بر سطوح فعاليت هاي انعقادي و فيبرينوليتيك در مردان غير فعال بود. روش تحقيق: در اين مطالعه نيمه تجربي، 20 آزمودني به روش نمونه گيري در دسترس و هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه تجربي (10 نفر) و كنترل (10 نفر) تقسيم شدند. برنامه تمرين مقاومتي شامل شش حركت پرس سينه با هالتر، سيم كش از جلو، پشت بازو با سيم كش، هاگ پا، جلو ران با دستگاه و پشت ران با دستگاه (سه حركت پايين تنه و سه حركت بالاتنه) بود كه به مدت 12 جلسه با شدت 40 تا 60 درصد يك تكرار بيشينه اجرا شد. پيش از شروع و پس از پايان دوره 12 جلسه اي تمرين مقاومتي، نمونه هاي خوني جمع آوري شدند. براي مقايسه ميانگين هاي درون گروهي و بين گروهي از روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي LSDاستفاده شد و نتايج در سطح معني داري 05/ 0>p مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: اگرچه سطوح فيبرينوژن در گروه تمرين مقاومتي كاهش و عامل D-dimer افزايش يافت، اما اين تغييرات از لحاظ آماري معني دار نبود و تعداد پلاكتها نيز در هر دو گروه تغيير معني داري نشان نداد (05/0p>). با اين حال، عوامل PT و PTT در گروه تمرين مقاومتي به طور معني دار (به ترتيب با 02/ 0=p و 01/ 0=p) افزايش يافتند. نتيجه گيري: چهار هفته تمرين مقاومتي مي تواند از طريق كاهش سطوح فيبرينوژن و افزايش عوامل PT و PTT، در جلوگيري از ترومبوز و بروز ناگهاني بيماري هاي قلبي در مردان غير فعال جوان باشد.