مقايسه ثبات پاسچرال بازيكنان فوتبال با و بدون آسيب مزمن مچ پا در آزمون عملكردي پرش- فرود

زمينه و هدف: ثبات پاسچرال، به معني توانايي بدن در حفظ مركز ثقل در محدوده ثبات است. بازيكنان فوتبال به يك ثبات عملكردي قابل اطمينان وابسته هستند، بنابراين آسيب هاي مچ ممكن است باعث يك وقفه در بازي حرفه اي بازيكنان فوتبال شود. هدف ار پژوهش حاضر مقايسه ثبات پاسچرال بازيكنان فوتبال با آسيب مزمن مچ پا در آزمون عملكردي پرش- فرود بود. روش تحقيق: 28 بازيكنان فوتبال شامل 14 فرد با بي ثباتي مچ پا و 14 فرد سالم در پژوهش شركت كردند. براي بررسي ثبات پاسچرال و اندازه گيري متغيرهاي زمان رسيدن به ثبات (TTS) و جابجايي مركز فشار (COP)، آزمودني ها فعاليت عملكردي پرش- فرود را بر روي صفحه نيرو انجام دادند. ارزيابي آسيب مچ پا به دو صورت، پرسش از خود فرد و پرسشنامه انجام گرديد. براي تجزيه و تحليل آماري از آزمون t مستقل در سطح معني داري 05/ 0 >p استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه در پرش رو به جلو، متغير COP در جهت داخلي- خارجي (002/ 0=p) و قدامي- خلفي (01/ 0= p) و همچنين در پرش جانبي، متغير COP در جهت داخلي- خارجي (008/ 0=p) و قدامي- خلفي (02/ 0=p) بين بازيكنان فوتبال با و بدون بي ثباتي مزمن مچ پا، تفاوت معني داري دارد؛ به گونه اي كه COP در بازيكنان با بي ثباتي بيشتر از بازيكنان سالم بود. در حالي كه زمان رسيدن به ثبات در بازيكنان با بي ثباتي و بازيكنان سالم بسيار نزديك به يكديگر بود، و در متغير TTS تفاوت معني داري بين دو گروه وجود نداشت (05/ 0 >p). نتيجه گيري: با توجه به نقش اساسي رباط هاي داخلي- خارجي مچ پا در ثبات پا، به نظر مي رسد كه آسيب اين ناحيه در تغييرات مركز فشار اثر مي گذارد، و بازيكنان فوتبال با آسيب بي ثباتي مزمن مچ پا، تغييرات بيشتري در مركز فشار نسبت به بازيكنان سالم دارند. با توجه به نقش حس عمقي در كنترل پاسچر، ورزشكاران مبتلا به آسيب ديدگي مچ پا مي-توانند با انجام تمرينات حس عمقي و افزايش قدرت اندام تحتاني خود تا حد زيادي نقايص ثبات و تعادل خود را برطرف كنند.