مقايسه تاثير آموزش غيرحضوري در مورد مراقبت هاي اوليه بهداشتي بر آگاهي بهورزان و ساير اعضاي تيم سلامت

Comparison of distance education regarding primary health care effect on knowledge of Behvarz and other health team members

چكيده مقدمه: آموزش بهداشت اولين و مهمترين مرحله مراقبت هاي بهداشتي مي باشد. لذا بديهي است كه توجه بيشتر به آموزش بهورزان حايز اهميت است. هدف: هدف از پژوهش حاضر مقايسه تاثير آموزش غير حضوري بر آگاهي بهورزان و ساير اعضاي تيم سلامت مراكز بهداشتي درماني در مورد مراقبت هاي بهداشتي اوليه مي باشد. روش كار: در پژوهش نيمه تجربي حاضر 185 نفر از پرسنل بهداشتي شاغل در مراكز و خانه هاي بهداشت دانشگاه علوم پزشكي كاشان شركت كردند. ابتدا جزوه آموزشي به مراكز ارسال و پس از دو ماه آزمون مجدد از نمونه ها گرفته شد. داده ها توسط پرسشنامه 90 سوالي محقق ساخته جمع آوري شد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از شاخص هاي آمار توصيفي و آزمون تي استفاده شد. نتايج: بالاترين درصد پاسخ هاي درست مربوط به مبحث برآورد داروها در خانه بهداشت توسط گروه هاي بهورزان (34/0 ± 59/5)، كاردان و كارشناس مبارزه با بيماري ها (223/0 ± 55/4)، كاردان و كارشناس بهداشت خانواده و ماماها (221/0 ± 48/4) كمترين درصد پاسخ هاي صحيح مربوط به مباحث هرم فعاليت هاي بدني توسط گروه كاردان و كارشناس مبارزه با بيماري ها (342/0 ± 35/2)، آشنايي با نمودارها توسط كاردان و كارشناس بهداشت خانواده و ماما (35/0 ± 1/3) و هرم فعاليت هاي بدني توسط بهورزان (23/0 ± 78/2) بود. با توجه به يافته هاي حاصل از پژوهش اختلاف معناداري بين آگاهي گروه هاي مورد مطالعه (كاردان و كارشناس مبارزه با بيماري ها، كاردان و كارشناس بهداشت خانواده و ماماها با بهورزان) در مباحث مورد پرسش ديده نشد. نتيجه گيري: با توجه به عدم وجود اختلاف معنادار بين آگاهي بهورزان با ساير اعضاي تيم سلامت در اغلب مقايسات, اجراي برنامه هاي آموزشي در زمينه مراقبت هاي اوليه بهداشتي براي پرسنل بهداشتي و به خصوص بهورزان به منظور افزايش آگاهي ايشان جهت ارتقاي سلامت و بهداشت جامعه لازم و مفيد به نظر مي رسد.

Abstract Introduction: Health Education is the first and most important step in health care. Therefore it is necessary to pay more attention to personnel education. Objective: The goal of study was to compare effect of distance education on knowledge of Behvarz and other health team members regarding primary health care. Methods: In this quasi-experimental study, 185 employed personnel at health centers in Kashan University of Medical Sciences participated. Educational booklet was sent to the health centers and samples took an exam after two months. Data were gathered by a 90 question researcher made questionnaire. Data were analyzed using descriptive statistics and paired T-test. Results: The highest percentage of correct responses by Behvarz was related to drug need estimation in the health house (5.59±0.34), by technicians and experts of anti-illness (4.55±0.223), and family health experts and technicians and midwives (4.48±0.221). The lowest percentage of correct answers was too related to physical activity pyramid in technicians and experts of anti-illness (2.35±0.342), familiarity with figures by family health experts and technicians and midwives (3.1±0.35) and physical activity pyramid by Behvarz (2.78±0.23). In attention to study findings, there were no significant differences between the knowledge of study groups (technicians and experts of anti-illness, technician and family health expert, and midwives and Behvarz). Conclusion: Due to the lack of significant differences between knowledge level of Behvarz and other health team members in most comparisons, educational programs in PHC for health professionals to increase their awareness of community health promotion appears to be necessary and useful.