اصلاح سازمان‌هاي جمهوري اسلامي ايران از نظر تا عمل

The Program of Reform in the Organizations of the Islamic Republic of Iran From Theory to practice

يكي از دغدغههاي مديران ارشد هر سازمان و نهاد، بهبود مداوم سيستم است. اين دغدغه به‌سبب تغييرات محيطي و نيازهاي جديد مخاطبان است. در پاسخ به اين دغدغه، دو پارادايم مكانيكي و ارگانيكي مطرح است. بسياري از طراحان و مهندسان سيستم‌هاي اداري، راه اصلاح تحول و نوسازي سازما‌ن‌ها را پارادايم ارگانيكي و در نقطه تعالي آن، نظريه «سازمان هاي يادگيرنده» دانستهاند. روش تحقيق مقاله حاضر «تحليلي‌-‌ منطقي» است كه از طريق مطالعات كتابخانه‌اي و مشاهده عيني دو پارادايم را نقد و بررسي كرده است. يافته اين پژوهش نشان مي دهد كه اصرار برخي مديران بر لزوم تحول سازمان‌ها از طريق داشتن آرايش سازمان يادگيرنده، وجهي ندارد و اساساً لزوم انتخاب الگوي مديريتي مكانيكي يا ارگانيكي بر مغالطه «ايهام منع جمع» استوار است.

In any organization or institution, the achievement of continuous improvement in the system is a matter of concern to top managers, and this can be very costly. The reason for this concern anxiety is ascribed to environmental changes and the new needs of addressees. Two paradigms; mechanical and organic are proposed for coping with this anxiety. Most designers and engineers of administrative systems consider the way of reforming and modernizing the organizations as an organic paradigm, and in its high level, as the theory of ‘’learning organizations’’. Using an analytical-logical method, this paper provides a critique of two paradigms based on library sources and direct observation. The finding of the research shows that the emphasis of some managers on the necessity of making changes in organizations through having good order in learning organization is not justified, and basically the necessity of selecting a mechanical or organic management model is grounded on the sophistry of ‘’non-compiled’’.