چگونگي اعتقاد ذهن به جهان خارجنقدي بر رويكرد تجربه گرايانه استيس

How Does Mind Believe in External World? A Critique of Walter Staceʹʹ Empiricist Approach

با توجه به اينكه هر ذهني در درجه اول و به طور مستقيم فقط با دنياي فردي خود روبه روست، ذهن بشر چگونه به اين باور رسيده است كه جهان خارجِ مستقل از آگاهي ما وجود دارد؟ والتر ترنس استيس براي پاسخ به اين پرسش مراحل رشد منطقي ذهن را با شروع از داده هاي تجربي بررسي مي كند و به اين نتيجه مي رسد كه باور به وجود جهان خارجِ مستقل از آگاهي اذهان، بايد ساختي ذهني و تعبيري از تمثلات حسي باشد كه اذهان مختلف براي رسيدن به دنيايي مشترك و ساده تر، با همكاري يكديگر دست به ابداع آن زده اند. در اين مقاله روشن خواهد شد كه وي اولاً مواردي از معرفت هاي مستقيم ذهن را (كه جزو نقاط شروع در رشد منطقي ذهن هستند) به وضوح ناديده مي گيرد؛ ثانيا در كل مسير به اصولي كه خود تعيين مي كند پايبند نيست؛ ثالثا به برخي از روش هاي استدلالي، مانند استدلال از راه بهترين تبيين، التفات نداشته است.

Considering the fact that any mind, in the first place and directly, contacts just with its individual world, how has human mind believed that there is an external world independent of our consciousness? To answer this question, Walter Stace investigates the stages of logical development of the mind, beginning with empirical data, and concludes that a belief in the existence of an independent external world must be a mental construct and an expression of sensory representations that various minds have cooperated to create in order to have a common and simpler world. In the present article, it will be clarified that, first, Stace clearly ignores some instances of mindʹs direct knowledge (which are starting points in the logical development of the mind); secondly, he is not bound to the principles he himself has specified; and, thirdly, he pays no attention to some methods of argumentation such as reasoning through the best explanation.