«نوابت» در فلسفه فارابي و ابن‌باجه

Navabet in Farabi and Ebne Baje’s Philosophy

نوابت (استعاره‌اي از انسان‌هاي منفرد) از جمله مفاهيمي است كه در فلسفه اسلامي كاربرد داشته است. هم فارابي و هم ابن‌باجه اين مفهوم را در فلسفه خود به كار برده‌اند. در اين مقاله با استفاده از روش تحليل فلسفي در پي پاسخ به اين سوال هستيم كه اصطلاح نوابت در آراي فارابي و ابن‌باجه، چه مصداقي دارد. يافته مقاله حاكي از‌ آن است كه‌ در تبيين هر دو فيلسوف، نوابت، انسان‌هايي منفرد هستند؛ اما مصداق نوابت براي يكي، فيلسوف و براي ديگري، غير فيلسوف است. نوآوري مقاله در طرح اين نكته است كه حسب نگاه فلسفي و اجتماعي مدرن، در يكجا بحث از نوابت به «غيريت» كشيده مي‌شود و در جاي ديگر، بحث به «هويت» مي‌انجامد. استفاده از اين سنت فكري مي‌تواند در بحث‌هاي كنوني درباره سياست هويت و تمايز، افق‌هايي را پيش‌ رو نهد.

Navabet (a metaphore of isolated humans) is among concepts that has applied in islamic philosophy. Both Farabi and Ebne baje has used this concept in their philosophy. In this paper, we want to answer this question that what reference, the expression of “navabet” has in Farabi’s Ebne baje ‘s views. This essay’s finding indicates that in both philosophers’ view, Navabet are isolated humans; but the reference of one view is philosopher and that of the other view is non-philosopher. The innovation of this essay is this point that in terms of modern philosophical and social view, the disscusion of Navabet diverts toward otherness in one orientation and in other orientation, this disscusion leads towards “identity”. The exploitation of this traditional thought aboat the politics, identity and distinction provides some horizons before us.