زبان ديني از منظر استيس، با تاكيد بر مباني معرفت‌شناختي آن

Stace on Religious Language: The Epistemological Foundations

استيس در جايگاه يك فيلسوف انگليسي تحليل زباني، دين را همسان با عرفان دانسته و گوهر آن را تجربه عرفاني مي داند. وي تجربه عرفاني و به تبع آن، گزاره هاي ديني را در قالب زبان بشري و عقل مفهوم ساز، غيرقابل بيان و توصيف ناپذير مي داند. استيس هستي را داراي دو ساحت طولي زماني و لازماني مي داند كه هر مرتبه داراي زبان خاص خويش است. عالم زماني را قلمروي عقل مفهوم ساز متناهي مي داند اما دين را متعلق به مرتبه لازماني دانسته كه صرفا با شهود قابل ادراك مي باشد. از منظر استيس، زبان ديني، نمادين است. قضاياي نمادين براي گزارش واقعيت نمي باشند، بلكه كاركرد آنها، برانگيختن عواطف ديني در مخاطبان و انگيزش تجربه ديني است. در اين نوشتار نخست با ايضاح مفاهيم كليدي، مقصود استيس از دين، عقل و عرفان را بيان كرده ايم. سپس تحليل استيس از مساله نمادين بودن زبان ديني با تاكيد بر كاركرد اصلي‌اش كه انگيزش تجربه و احساسات ديني در دينداران است را تقرير نموده ايم. در پايان، مباني معرفت‌شناختي نظريه وي، بررسي شده است.

As an English analytic philosopher, Stace considers religion to be identical with mysticism and mystical experience to be its core. According to him, mystical experiences and thus religious propositions are ineffable. Existence consists of temporal and eternal realms each of which has its special language. While the temporal world is the realm of finite reason, religion belongs to the eternal level that can be perceived only by intuition. Religious language is symbolic. Symbolic proposition is not a report of reality, but its function is to stimulate religious emotions in believers and to bring about religious experience. In this article, I shall begin by explaining Stace’s notions of religion, reason and mysticism. I shall, then, describe Stace’s analysis of the symbolic language of religion with reference to its function, that is, stimulation of experience and religious emotions in believers. Finally, I will explore the epistemological foundations of Stace’s theory of religious language.