سعادت و سفر معنوي انسان از ديدگاه فلوطين

انسان به عنوان يك موجود ذي خرد ودر راستاي نيل به سعادت وزيبايي از طريق سير وسلوك معنوي وبا كسب فضايل ،جهت رسيدن به موطن اصلي خويش كه از آن جا هبوط نموده حركت خود را آغاز مي كند.صعود وعروج انسان در سفر معنوي به معناي جدا شدن روح از بدن نيست بلكه به معناي جدا شدن از همه متعلقات دنيا ومافيها ست در اين سيرو سلوك ،نفوسي مي توانند به لقاي ذات فوق هستي توفيق يابند كه همه ويا بيشتر حقايق عالم معقول را قبل ازهبوط شهود كرده باشند واز عالم معقول به سوي محسوس وارد شده باشند از جمله فيلسوفان،موسيقيدان وعشاق،كه هر يك باطي مراحلي وبا هدايت وراهنما يي مرشدي آگاه سيرخود را آغاز وبه انجام مي رسانند.مقاله مزبوردرصددتبيين شرايط ومراحل وچگونگي سيرمعنوي انسان ورسيدن به سعادت حقيقي ازمنظرفلوطين مي باشد.