تاثير يك جلسه فعاليت ورزشي تداومي روي نوارگردان بر ميزان پروتئين شوك گرمايي 72 و ظرفيت آنتي اكسيداني تام پلاسماي موش هاي ديابتي شده توسط استرپتوزوتوسين

زمينه و هدف: پروتئين شوك گرمايي 72 (HSP72) و ظرفيت آنتي اكسيداني تام (TAC) دو شاخص مهم در دفاع دروني بدن مي باشند. هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير يك جلسه فعاليت ورزشي تداومي روي نوارگردان بر ميزان HSP72 و TAC پلاسماي موش هاي ديابتي شده توسط استرپتوزوتوسين بود. روش تحقيق: بدين منظور 40 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار به وزن 1±165 گرم و سن 6 تا 8 هفته، به طور تصادفي در 4 گروه (هر گروه 10 سر)، كنترل ديابت، و 3 گروه ديابتي+تمرين حاد استقامتي (گروه هاي 1، 2 و 3 كه به ترتيب 30 دقيقه، 4 ساعت و 24 ساعت پس از ورزش كشته شدند)، تقسيم شدند. موش هاي صحرايي با تزريق استروپتوزوتوسين (STZ) ( mg/kg50) محلول در بافر سيترات 1/0 مول (4/5pH=) به صورت درون صفاقي، ديابتي شدند. پروتكل تمريني با سرعت 10 متر در دقيقه آغاز شد و به تدريج به 18 متر در دقيقه رسيد. مدت دويدن تقريباً 60 دقيقه بود. براي تعيين سطوح HSP72 و TAC به ترتيب از روش الايزا و رنگ سنجي استفاده شد. يافته ها: به دنبال اجراي يك جلسه فعاليت در موش هاي ديابتي، ميزان HSP72 پلاسماي تمام گروه ها افزايش يافت. افزايش Hsp72 در گروه 30 دقيقه پس از فعاليت، نسبت به گروه كنترل، غير معنادار بود؛ اما سطوح اين شاخص در گروه 2 (4 ساعت) نسبت به گروه كنترل (03/0=P) و در گروه 3 (24 ساعت) نسبت به گروه كنترل و گروه 30 دقيقه، افزايش معناداري را نشان داد (به ترتيب 001/0=P و 005/0=P). افزايش ظرفيت آنتي اكسيداني تام (TAC) فقط در گروه 3 نسبت به گروه كنترل معني دار بود (03/0=P). نتيجه گيري: نتايج به دست آمده نشان دهنده اثرات مفيد يك جلسه فعاليت استقامتي حاد بر سطوح HSP72 و ظرفيت آنتي اكسيداني تام در بيماري ديابت مي باشد. با توجه به اين، احتمالاً مي توان فعاليت استقامتي حاد را به عنوان يك توصيه درماني در مقابله با عوارض اين بيماري به كار برد.