شخصيت زن در يهود و اسلام، با تاكيد بر جايگاه عرفاني آن

در نگرش عهد عتيق ، زن موجودي فرعي و ثانوي است .حقوق زن نسبت به مرد بسيار محدود بوده و به جزموارد معدودي، از بسياري از امتيازات انساني برخوردار نمي باشد.اين نگرش،مبناي بسياري از كج فهمي ها نسبت به جايگاه زن در هستي، گرديد و در نهايت به نقش ابزاري بودن زن در جامعه غربي گرديد.در تلقي اسلام ، زنان و مردان ،داراي جوهري واحد در انسانيت بوده و در حدود ماهيت انساني هيچ تفاوتي ندارند. اين نگرش ،مهم از آيات قرآني بوده و سيره پيامبر(ص) و ائمه معصومين سرشارآن است. اگر به تاثير اين دو نگرش در حوزه عرفان بنگريم ،خواهيم يافت كه درادبيات عرفاني يهود نيز، وضعيت زن بهبود نيافته ونگاه همان نگاه جنسيتي است.وزن درمقام پايين تري از مرد قرار گرفته، و يابه عنوان انسان نيزبه شمارنمي آيد. اما زن از جايگاه متفاوتي در حوزه عرفان اسلامي برخودار است. عرفا نيز تحت تاثير نگاه اسلام، به زن به عنوان موجودي كه در مسير كمال قدم نهاده و در انسان كامل شدن هيچ مانعي ندارد، مي نگرند. اين تلقي در اشعار مولانا كاملا بارز است.، از طرف ديگر خود زنان عارف در اثبات اين نگرش بسيار سهيم بوده اند. نقش اين عده را در باروري ادبيات عرفاني ، نمي توان انكار نمود. اين تحقيق برآن است كه ضمن بررسي شخصيت زن در يهود و اسلام، به معرفي جايگاه وي در حوزه عرفان يهود و اسلام بپردازد.