صورت هاي عرفاني در غزليات شمس

مولانا جلال الدين محمد بلخي فرزند بهاء ولد در سال 604 هـ . ق در بلغ ديده به جهان گشود و به سال 672هـ .ق در قونيه دارفاني را وداع گفت. پس از آشنايي با شمس تبريز عارف قلندرمآب، به يك شاعر عاشق پيشه اي تبديل شد و وعظ و تدريس را ترك كرد و به سماع و وجد روي آورد از آثار او مي توان به : كليات شمس ، مثنوي ، فيه ما فيه ، مجالس سبعه و مكاتيب اشاره كرد. شعر مولانا زاده تجربيات عرفاني اوست كه به قصد تحريض مخاطب سروده شده است؛ شعراو همچون شعله اي است كه گردن مي كشد، تغيير رنگ مي دهد و فرو مي افتد و دوباره سر مي كشد، زبان مولانا، سرشار از كشف ها و شور حالات معنوي است كه با واسطه صور خيال، تشبيه و استعاره ها حجاب از عشق و عظمت الهي برداشته است. تعليم مولانا، درس عشق و تبتل و تجربه از خود رهايي است كه محصول ذوق عمل و بينش مي باشد نه فكر و دانش. در مقاله حاضر، حقايق عرفاني با صورت هاي خيالي ابداعي مولانا در غزليات شمس مورد تحليل و توجيه قرار گرفته است.