خدا در اديان ابراهيمي (يهوديت، مسيحيت و اسلام) و نسبت آن با عقل گرايي انتقادي- استدلالي

مهم ترين و بحث برانگيزترين گفتمان كلامي روزگار ما،گفتمان و مساله ي نسبت ميان عقل و دين مي باشد به اين معني كه چگونه هم مي توان متفكر بود و هم متدين ماند، هم تعقل و تفكر و استدلال ورزيد و به لوازم آن پاي بند ماند و هم تجربه ي ديندارانه داشت و ديندار باقي ماند.پرداختن به اين مباحث، باعث پيدايش سه رويكرد عمده در حوزه ي كلام جديد و فلسفه ي دين شده است؛ نخست: رويكرد عقل گرايي حداكثري(strong Rationalism) و دوم رويكرد ايمان گرايي(fideism) و رويكرد سوم، عقل گرايي انتقادي(critical rationalism) يا عقل گرايي معتدل؛ در اين مقاله تلاش شده است تا بر اساس رويكرد عقل گرايي انتقادي (معتدل) و با تكيه بر فهم فلاسفه از مبدا هستي، به قضاوت انتقادي- استدلالي درباره ي نسبت عقل استدلالي با خداي كتاب مقدس و خداي قرآن پرداخته شود و به اين سوال اساسي پاسخ داده شود كه آيا حكايت كتاب مقدس از خداوند و حكايت قرآن از خدا با عقل گرايي انتقادي- استدلالي، سازگاري دارد يا خير؟ آنچه از اين پژوهش كه با رويكرد انتقادي –تحليلي تحت عنوان((خدا در اديان ابراهيمي(يهوديت،مسيحيت و اسلام)ونسبت آن باعقل گرايي انتقادي-استدلالي))بدست آمده اين است كه خداي قرآن برخلاف خداي تورات و انجيل چه از جهت ذات و چه از جهت صفات نه تنها با رويكرد عقل گرايي انتقادي-استدلالي سر ناسازگاري ندارد بلكه همه ي برا هين متقن فلسفي در اثبات خداي قرآن همراه و هم صدا هستند.