نقش شبكه‌هاي آب و فاضلاب در توسعه ميان‌‌افزا (مطالعه موردي : منطقه يك اصفهان)

The Role of Water and Wastewater Networks in Urban Infill Development : A Case Study of District 1 of Isfahan Municipality

گسترش روزافزون بخش‌هاي قديمي درون شهرها سبب رها شدن زمين‌هاي بسياري در قلب شهرها و تبديل آن‌ها به مكان‌هايي بي‌رونق و بي‌استفاده شده است. راهكار" توسعه ميان افزا" با تاكيد بر زمين‌هاي خالي و رها شده درون شهري، سعي دارد از طريق پركردن بافت موجود شهر، افزايش متعادل تراكم و تغيير كاربري بناهاي قديمي به رشد و توسعه پايدار شهر دست يابد. يكي از مولفه‌هاي تاثيرگذار در مكان‌گزيني اراضي براي استقرار توسعه‌هاي ميان افزا، قابليت زيرساخت‌هاي موجود از جمله شبكه‌هاي آب و فاضلاب است. هدف از اين پژوهش قابليت‌سنجي شبكه‌هاي آب و فاضلاب در منطقه يك شهرداري اصفهان، به‌عنوان محدوده مطالعاتي بود كه با استفاده از روش‌هاي تحليل مكاني و تحليل سلسله مراتبي و با به‌كارگيري نرم‌افزارهاي EPANET، Arc GIS و Sewer Cad صورت گرفت. پژوهش حاضر نشان داد كه قابليت بالاتر شبكه‌هاي آب و فاضلاب موجود در محلات خلجا و درب كوشك مي‌تواند منجر به استفاده بهينه از فرصت‌هاي موجود در اين محدوده‌ها شود و از اين طريق، بستر لازم براي برنامه‌ريزي‌هاي آتي به‌منظور پاسخگويي به توسعه‌هاي جديد فراهم آيد و از اتلاف سرمايه‌هاي اقتصادي و اجتماعي جلوگيري شود.

Social and physical decline of older inner city districts over time leads to the creation of deserted or inefficient areas in the heart of cities so that many such deteriorating land areas in cities remain undeveloped. The infill development strategy focuses on unused and deserted land areas in cities in an attempt to blow new life into old parts of cities aimed at urban sustainable development through optimally enhanced constructions and population density as well as striking a logical balance between density and land use change. Location of infill development can be assessed based on the excess capacity of urban water supply and wastewater collection infrastructure. In this study, EPANET, Sewer-Cad, Arc-GIS, Spatial Analysis, and AHP were employed to determine the potentials and capacity of the water and wastewater networks in District 1 of Isfahan Municipality as the zone selected for implementing infill development. The results obtained indicate that Khalaja and Darb Kooshk neighborhoods are of the highest priority due to their infrastructure excess capacity. The proposed method can lead to optimal use of missed opportunities and potential in urban areas, provide better inner city sites for future planning, and minimize unnecessary economic and social investments.