برآورد ميزان خطر برخي از فلزات ناشي از مصرف ماهي حلوا سفيد و شوريده دراستان هرمزگان

در مطالعه حاضر ميزان تجمع فلزات سنگين منگنز، كادميوم، روي، آهن و مس در گونه هاي تجاري ماهي حلوا سفيد و شوريده صيده شده از سواحل بندرعباس در سال 1388 اندازه گيري شد و ميزان خطر ناشي از مصرف روزانه اين ماهي ها در جامعه شهري استان هرمزگان تخمين زده شد. ميانگين ميزان تجمع (µg/g وزن خشك) فلز منگنز، كادميوم، روي، آهن و مس در ماهي حلوا سفيد به ترتيب برابر با 2 /397 ،14/444 ،0/217 ،1/248 و 3/300 بود، در حالي كه ميزان تجمع آن ها در ماهي شوريده به ترتيب برابر با 4 /467 ،12/564 ،0/403 ،1/009 و 2/366 بدست آمد. جامعه شهري استان از نظر مصرف ماهي به چهار كم مصرف، با مصرف متوسط، با مصرف بالا و با مصرف خيلي بالا تقسيم گرديد و برآورد ميزان خطر (THQ) در هر گروه از مصرف كننده ها به صورت جداگانه محاسبه شد. THQ در تمام گروه ها براي همه فلزات در هر دو ماهي به ميزان قابل توجهي پايين تر از 1 بود. نتايج نشان داد كه جوامع شهري استان با ميزان مصرف هاي محاسبه شده در معرض هيچ گونه خطري ناشي از تجمع فلزات سنگين مورد بررسي در اين مطالعه نمي باشند.

In the present study, accumulation of manganese, cadmium, zinc, iron and copper in the commercially fish species (silver pomfret and tiger tooth croaker) caught from Bandarabbas coasts at 2010 was measured and the risk of daily intake of them in Hormozagan urban population was estimated. The average concentrations (µ/g dry weight) of manganese, cadmium, zinc, iron, and copper in the muscle tissue of silver pomfret were 1.248, 0.217, 14.444, 2.397 and 3.300, respectively, while the concentration of them in tiger tooth croaker were 1.009, 0.403, 12.564, 4.467 and 2.366, respectively. According to fish consumption rate, urban populations of the province were divided into four groups; low, medium, high and very high. The target hazard quotient (THQ) in each group calculated separately. The THQ of all groups were much lower than 1 in the two fish. The results showed that urban populations of the province have not any risk due to accumulation of the studied heavy metals.