تحليل نقش امام خميني+ در تحقق استعلاي گفتمان اسلام‌گرايي در جريان انقلاب اسلامي ايران

Analyzing Imam Khomeini’s Role in Realization of Transcending the Discourse of Islamism during the Islamic Revolution of Iran

پيروزي انقلاب اسلامي ايران و نقش امام خميني+ در رهبري اين انقلاب و راهبري مبارزات انقلابيون در ميدان حضور گفتمان‌هاي مختلف و چيرگي آن در ميان ساير گفتمان‌هاي موجود در ايران، اين سيوال را مطرح مي‌سازد كه چگونه رهبري انقلاب توانست گفتمان اسلام‌گرا را در تقابل با گفتمان حاكم و در رقابت با گفتمان‌هاي رقيب موجود، به يگانه گفتمان هژمون تبديل كند؟ پژوهش حاضر در پاسخ به اين سيوال اساسي، از رهگذر چارچوب نظري تحليل گفتماني لاكلا و موف، اين مدعا را به اثبات مي‌رساند كه گفتمان اسلام‌گرا با اتكا به عاملان سياسي قدرتمند خود، به‌ويژه رهبري امام خميني+ و قابليت‌هاي ويژه وي، توانست به گفتماني هژمونيك تبديل شده و پيروزي انقلابي با ماهيتي اسلامي را رقم بزند.

Abstract: The victory of the Islamic revolution of Iran, the role of Imam Khomeini’s leadership in this revolution and leading the revolutionary struggles within the arena of presence of various discourses as well as its dominance to the other discourses formed in Iran raises this question that how the revolution’s leader was able to turn the Islamic discourse to a hegemonic discourse which was in conflict with the dominant discourse and in competition with the rival discourses. Having a view on the theoretical framework of Laclau and Mouffe’s discourse analysis, the study proves this claim that the Islamic discourse with reliance on its powerful political agents especially leadership of Imam Khomeini and his particular capabilities had this capability to be turned into a hegemonic discourse and create a revolutionary victory with an Islamic nature.