The Creation of Necessity:

ايجاد ضرورت معنابخشي به مداليته دكارتي

دكارت در نوشته‌هاي كلامي خود، دو فرضيه‌ي گيج‌كننده به ‌هم ‌پيوسته را به ‌پيش مي‌برد: فرضيه1) خداوند آزادانه حقايق ازلي را مي‌آفريند (يعني آموزه خلقت)؛ فرضيه2) حقايق ازلي بالضروره صادق اند. بنا به فرضيه نخست، خداوند آزادانه برمي‌گزيند كه كدام قضايا ضروري باشد، كدام محتمل و كدام ممكن. اما آموزه خلقت دكارت قبول فرضيه دوم را دشوار مي‌سازد، زيرا مستلزم آن است كه خداوند مي‌توانسته است ‌ــ با ايجاد مجموعه كاملاً متفاوتي از حقايق ضروري ــ درست غير آني كه هست، عمل كرده باشد. جاناتان بِنِت درصدد است تا اين دو فرضيه را از راه نسبت‌دادن مداليته به فهم آدمي باهم سازگار سازد. من مدعي هستم كه روي‌كرد بِنِت به مداليته دكارتي نابه‌جاست: كسي حق ندارد براي تبيين زبان سوبژكتيو دكارت يا براي سازگارسازي آموزه خلقت با ضرورت حقايق ازلي، به اصالت مفهوم درباره مداليته دست يازد. من پس از اثبات اين ‌كه ادعاي بِنِت مستلزم آن است كه دكارت به ازلي‌نبودن حقايق ازلي و به استقلال آنها از خداوند معتقد باشد، نشان مي‌دهم كه اگر كسي استفاده دكارت از ضرورت، احتمال و امكان را منضمّ به اراده‌كردن الهي بفهمد، اين تعارضات ظاهري از ميان مي‌رود. وانگهي، من نشان مي‌دهم كه اگر كسي ارزش صدق قضايا موجهه را دو ظرفيتي ارزيابي نكند، مي‌تواند بر اين تعارض آشكار چيره شود. مي‌توان آموزه خلقت دكارت را با ضرورت حقايق سرمدي آشتي داد بي‌ آن‌ كه با اصالت ‌مفهوم بِنِت درافتاد.

In Descartes theological writing, he promotes two jointly puzzling theses: T1) God freely creates the eternal truths (i.e. the Creation Doctrine) and T2) The eternal truths are necessarily true. According to T1 God freely chooses which propositions to make necessary, contingent and possible. However the Creation Doctrine makes the acceptance of T2 tenuous for the Creation Doctrine implies that God could have acted otherwise--instantiating an entirely different set of necessary truths. Jonathan Bennett seeks to reconcile T1 and T2 by relativizing modality to human understanding. I argue that Bennett’s approach to Cartesian modality is misplaced: One does not have to resort to conceptualism about modality in order to explain the subjective language found in Descartes or to reconcile Descartes’ Creation Doctrine with the necessity of the eternal truths. After showing that Bennett’s argument implies that Descartes held the non-eternality of the eternal truths and the independence of the eternal truths from God, I show that if one understands Descartes’ use modal terms as indexed to God’s willing, then apparent contradictions vanish. In addition, I show that if one evaluates the truth value of modal propositions ‘non-bivalently’, then one can also unravel the apparent contradiction. One can reconcile Descartes’ Creation Doctrine (T1) and the necessity of the eternal truths (T2) without Bennett’s conceptualism.