Place Goes Wrong in Treating Mind-brain Relationship

رد موضع پِلِيس درباره نسبتِ ميان ذهن و مغز

پِلِيس بر اين باور است كه مسايل فلسفي مرتبط با ماهيتِ نسبتِ ميان ذهن و مغز، در نهايت به نفعِ مادي-گرايي -خصوصاً نظريه اين همانيِ نوعي- كنار گذاشته يا منحل خواهند شد. او اين مدعا را فرضيه اي علمي و مستدل مي داند. من در اين مقاله نشان خواهم داد كه ماجرا به گونه اي نيست كه او مي پندارد. اگر چه اين متن، سراسر، حاوي جزييات فراواني در باب موضع پِلِيس است ولي به منظور فراهم آوردن بستري براي نقد، در ابتدا، رويكرد او به مسيله مد نظر را اجمالاً توضيح خواهم داد. سپس، موضع او را به چهار تز فروكاسته و نشان خواهم داد كه مدعاي اصلي نظريه اين همانيِ نوعي، علاوه بر آن كه مستدل نيست بلكه حتي مسيله-اي صرفاً متعلق به علوم تجربي نيز به شمار نمي آيد. من بر اين باورم كه نظريه اين همانيِ نوعي، حداكثر، بايد به منزله فرضيه اي تلقي شود كه اگر چه به طور تقريبي ناظر به كاركردِ نسبتِ ميان ذهن و مغز است ولي هيچ چيزي را درباره ماهيتِ واقعيِ اين نسبت نمايان نمي سازد.

U. T. Place claims that philosophical problems concerning the true nature of mind-brain relationship disappears or is settled adhering to materialism, especially type identity theory of mind. He takes above claim as a reasonable scientific hypothesis. I shall argue why it is not as he claims. At first, to pave the way for refutation, I will briefly clarify Placeʹs approach to the subject in hand; although the rest of the paper will also contain more details about his position. Then, I will reduce his position into four theses and try to prove that the main claim of type identity theory is neither reasonable nor a mere scientific problem in disguise. I think that we ought to regard type identity theory, at most, just as a hypothesis which approximately displays the function of mind-brain relationship but tells us nothing justifiably about its true nature.