زن در انديشه بزرگان ادب معاصر فارسي و تازي

Woman in is thinking of the great literary figures of contemporary Persian and Arabic

زن روي ديگر سكه انسان است؛ ركن خانه هستي و همواركننده راه زندگي است. انعكاس تصورات و باورهاي اجتماعي گذشته پيرامون زن در برخي از آثار ادبي و اشعار شاعران بزرگ در عرصه‌هاي ادبيات فارسي و عربي نقش محوري و تعيين‌كننده‌اي داشته است. تا آنجا كه اين شاعران بسياري از مكنونات و منويات خود را از راه عشق به زن بيان مي‌كرده‌اند، و بر مسايل معنوي زنان مانند تعليم و تربيت، آزادي، فضل، قناعت، پرهيزگاري و پاكي، هنر و عرفان و... تاكيد بسياري دارند. اين تاكيد حاصل تمايز ديدگاه‌هاي اديبان فارسي و عربي معاصر به زن با ديگر دوره‌هاست و نتيجه‌اش در بسياري مسايل معنوي، انساني و اجتماعي نمايان است. چنانكه در پاره‌اي موارد، زنان شاعر، زباني مردانه، تقليدي و فاقد تشخيص را براي خود برگزيده‌اند. در مقاله حاضر تلاش مي‌شود ديدگاه‌هاي شاعران و انديشمندان بزرگ معاصر فارسي و تازي در مورد زن بررسي شود.

Woman is another face of human in the world. She is the main section of essence house and the leveler of the life way. The reflection of the past social beliefs and imaginations about woman had a key and determining role in persian and Arabic literature. To extent that most of these poets mentioned their latent and requests by love to woman and they emphasized on womenʹs spiritual issues such as: education, freedom, bounty, contentment, righteousness, art, mysticism and so on. This emphasis resulted from the differences of the contemporary persian and Arabic scholars to woman compared to other groups and its result is manifested in most spiritual, humanistic and social issues. To extent that in most cases the women poets selected male, imitative and unclear recognition language for themselves. The present study tries to investigate the poets and scholars point of view about woman.