مهارت خودافشايي از منظر قرآن كريم و روايات

مهارت خودافشايي يكي از مهمترين مهارت‌هاي گفتاري به شمار مي‌رود كه در ارتباط موثّر، نقش بسزايي دارد. خودافشايي هم به معني معرّفي خود و شناساندن اهداف، احساسات، ديدگاه‌ها و اعمال خويش به ديگران و هم به معني اعتراف به برخي جنبه‌هاي فردي به‌كار گرفته شده است. اين پژوهش بر آن است تا اين نوع از مهارت گفتاري را در قرآن كريم واكاوي نمايد. در قرآن، به دو جنبه خودافشايي ممدوح و ممنوع اشاره شده است. در علم روان‌شناسي نيز اين مقوله مورد اهتمام بوده است. اين پژوهش به تحقيقات روان‌شناسان در اين باره نيز عنايت دارد. براساس بررسي‌هاي انجام گرفته در اين پژوهش، مهارت خودافشايي در قرآن كريم داراي انواعي است: 1) خودافشايي خداوند نسبت به بندگان خود؛ 2) خودافشايي بندگان نسبت به خداوند متعال؛ 3) خودافشايي پيامبران الهي در برابر مردم؛ 4) خودافشايي مردم در برابر پيامبران الهي؛ 5) خودافشايي مردم در برابر مردم.

The skill of self-disclosure is the most important speech skill that play a great role in an impressive communication. Self-disclosure means both to introduce oneʹs self and his purposes, petitions, views and actions for others and also to confess to some of the individual aspects of oneself. This paper seeks to show this kind of speech skill in the Holy Quran. In the holy Quran two kinds of self-disclosure -forbidden and allowed- are mentioned. In psychology also this topic has been discussed. This research has focused on psychologistʹs efforts on this subject. Accordingly it is claimed that the skill of self-disclosure has types as such: 1- self-disclosure of God to his servants 2- self-disclosure of Godʹs servants to God, 3- self-disclosure of divine prophets to their people, 4- self-disclosure of people in presence of prophets and 5- self-disclosure of people to people.