بررسي سلامت رواني سالمندان شهر تهران و ارتباط آن با سرمايه اجتماعي آنها

مقدمه: توجه به سرمايه اجتماعي و نقش آن در سلامت فردي و گروهي درسطوح مختلف، همواره مورد توجه صاحب نظران بوده است، از سويي مطالعات متعدد بيانگر آن است كه با افزايش سن، اختلالات رواني افزايش مي يابد لذا با توجه به افزايش سريع جمعيت سالمندان، پژوهش حاضر با هدف تعيين سلامت رواني سالمندان و ارتباط آن با سرمايه اجتماعي آنها در شهر تهران در سال 1390 انجام شده است. روش پژوهش: مطالعه حاضر به روش مقطعي بر روي سالمندان 60 سال و بالاتر ساكن شهر تهران انجام شد. تعداد 535 سالمند نمونه به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها دو پرسشنامه سلامت عمومي (GHQ-28) و پرسشنامه سرمايه اجتماعي36 سوالي بولن بود. از آمار توصيفي (درصد، ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (آزمون همبستگي اسيپرمن، كروسكال واليس و من ويتني) براي تحليل داده ها به كمك نرم افزار SPSS18استفاده شده است. يافته ها: ميانگين نمره سرمايه اجتماعي در سالمندان مورد مطالعه 3/74 و ميانگين نمره سلامت روان پاسخگويان 9/6 بود. تست هاي آماري بيانگر وجود همبستگي معناداري بين نمرات سرمايه اجتماعي و هفت مولفه آن با سلامت رواني سالمندان بود (4/0rs=- و001/0p<). هم چنين بين متغيرهاي جنسيت، محل تولد، روش تامين مخارج زندگي، منطقه محل سكونت، گروه هاي سني، ترتيبات زندگي، درك فرد از وضعيت مالي خود، تحصيلات و سلامت رواني سالمندان رابطه معناداري مشاهده شد. نتيجه گيري: نتايج نشان دهنده وجود رابطه دو طرفه ميان سرمايه اجتماعي و سلامت رواني بود، بنابراين جهت افزايش سطح سلامت سالمندان بايستي به سرمايه اجتماعي بيش از پيش توجه گردد.