سنجش و سطح بندي مناطق روستايي استان هاي ايران براساس شاخص هاي اشتغال

Evaluation and Categorization of Rural Areas of Iran’s Provinces Based on Employment Indexes

يكي از مهم ترين مسايل اقتصادي و اجتماعي موجود در مناطق روستايي عصر حاضر مسيله اشتغال است كه نقش اساسي در مهاجرت هاي روستا- شهري و تعادل هاي منطقه اي ايفا مي كند. هدف اين تحقيق، بررسي و سطح بندي مناطق روستايي استان هاي ايران از لحاظ برخورداري از شاخص هاي اشتغال است. روش تحقيق، تركيبي از روش‌هاي توصيفي، اسنادي و كمّي- تحليلي است. در اين تحقيق، براي گردآوري داده‌ها از مستندات مركز آمار ايران، به ويژه نتايج آمارگيري نيروي كار، استفاده شده است و براي تجزيه و تحليل آن ها، از مدل Topsis و تحليل خوشه اي استفاده شده است. در پايان، با استفاده از نرم افزار سامانه اطلاعات جغرافيايي (GIS)، سطح بندي مناطق روستايي استان‌هاي كشور جهت تحليل فضايي وضعيت اشتغال نمايش داده شده و جايگاه هر يك از استان ها در برخورداري از شاخص هاي اشتغال مشخص گرديده است. نتايج حاصل از يافته ها حاكي از آن است كه در مناطق روستايي ايران شكاف و نابرابري زيادي از نظر شاخص هاي اشتغال وجود دارد به‌طوري كه از اين نظر ، استان هاي سيستان و بلوچستان و هرمزگان در سطح بسيار ضعيف و استان هاي آذربايجان شرقي، آذربايجان غربي، زنجان و اردبيل در سطح بسيار قوي قرار گرفته اند.