تحليل صنعت متناقض‌‌نما در تاييه كبراي ابن فارض

Analysis of Paradoxical Industry in Ibn al-Faridʹʹs Ode (the Great Taʹʹiyyah)

كاركرد اصلي و هنري ادبيات, آشنازدايي است كه در زبان ادبي، جلوه ويژه‌‌اي دارد و پديده‌‌اي را برخلاف عادت به نمايش مي‌‌گذارد. ناسازوارگي يا متناقض‌‌نما، يكي از شگردهاي آشنازدايي است. متناقض‌‌نما به دو نوعِ دستوري (نحوي) ـ به شكل مضاف و مضاف‌اليه, موصوف و صفت, مسند و مسنداليه, جمله ـ و معنايي ـ به شكل حس‌آميزي, شطحيات, خلاف‌آمد گفتمان و رويداد ـ انجام مي‌‌شود. ابن فارض، عارف صوفي‌مسلك، علاوه بر استعداد شاعري, داراي ادراكات عرفاني و صوفيانه بود؛ او شگرد ناسازوارگي را با همه قابليت‌‌هاي تعبيري خود، شيوه‌‌اي نزديك‌‌تر و بهتر براي تجربه‌‌هاي صوفيانه‌اش يافت. در پژوهش حاضر، نويسندگان ضمن تعريف متناقض‌‌نما و ارزش ادبي و بلاغي‌اش، انواع متناقض‌‌نما را همراه با تحليل آن در ديوان ابن فارض بيان كرده‌اند.

Defamiliarization, the artistic technique of presenting to audiences common things in an unfamiliar or strange way in order to enhance perception of the familiar, is the main function of artistic literature. Paradox is one of its techniques. Paradox is used either syntactically or semantically. Ibn al-Farid was a mystic Sufi poet gifted by mystical perceptions in addition to his poetic talents. Although he enjoyed a high quality interpretation capability, he found paradoxical techniques the best and the closest mystical experiences. Defining paradoxical techniques and showing their literary and rhetoric values, the authors in present study, try to introduce paradoxicals analytically in Ibn al-Faridʹs Ode (the Great Taʹiyyah).