عنايت الهي و نسبت شرور با آن از ديدگاه ابن سينا

Ibn Sinaʹʹs View about Divine Grace and Its Relationship with the Evils

فلسفه آفرينش عالم و شروري كه در آن وجود دارد، همواره يكي از سوالات فلاسفه و متكلمان بوده است. ابن سينا با تكيه بر عناصر كليدي مفهوم عنايت، يعني علم، علّيت، اراده و رضايت، كوشيده است تصوير روشني از علت آفرينش و وجود نظام خير موجود در عالم ارايه نمايد. به نظر مي رسد، اين بيان قادر نيست تمام ابعاد و وجوه مبهم مسيله را روشن نموده و پاسخي قانع كننده به تمام مسايل موجود ارايه دهد. مقاله حاضر مي كوشد با تكيه بر كلمات ابن سينا و تكمله هايي كه از حكمت متعاليه به عاريت گرفته است، مسيله فوق را به نحو روشن تري تقرير كرده و سوالات پيرامون آن را پاسخ دهد.

The philosophy of the creation of the world and the evils in it has been the special concern of philosophers and theologians. Resting on the key elements of the concept of divine grace i.e. science, causality, will and satisfaction, Ibn Sina tries to present a clear picture of the cause of creation and the order of goodness in the world. It seems that his statements cannot illustrate all the ambiguous aspects of this issue or provide a convincing answer to all the existing problems. Based on Ibn Sinaʹs words and the ideas inferred from transcendental theosophy, the present paper seeks to explore the above issue and answer the related questions.