اثربخشي درمان خاطره‌پردازي مثبت‌نگر بر خوش‌بيني زنان سالمند

Effectiveness of positive reminiscence therapy on optimism in the elderly women

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين ميزان اثربخشي درمان خاطره‌پردازي مثبت‌نگر بر افزايش خوش‌بيني سالمندان بود. روش: روش پژوهش شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون، گروه گواه و پيگيري و جامعه آماري 82 زن سالمند ساكن خانه سالمندان مهربان شهر تهران بود كه 27 نفر آن‌ها شرايط ورود به پژوهش را داشتند كه در نهايت از ميان آن‌ها به‌صورت در دسترس 10 زن به‌عنوان گروه آزمايشي و 11 زن به‌عنوان گروه گواه انتخاب شد. ابزار پژوهش آزمون جهت‌گيري زندگي شيبر و كارور (1985)، آزمون معاينه مختصر وضعيت‌شناختي فولستاين و مي‌هاق 1975 و برنامه درماني خاطره‌پردازي مثبت‌نگر وسترهوف، بوهلميجر و وبستر (2010) بود كه به‌مدت هشت جلسه يك ساعته هفته‌اي دو جلسه در مورد گروه آزمايش اجرا و داده‌ها با روش آماري تحليل واريانس آميخته تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد درمان خاطره‌پردازي مثبت‌نگر خوش‌بيني رنان سالمند را افزايش داده (4/3 = F، 044/0 > P) و اين افزايش در مرحله پيگيري پايدار مانده و نمره‌هاي خوش‌بيني در مرحله پس‌آزمون در مقايسه با مرحله پيگيري تفاوت معني‌دار نكرده است (09/2 = F، 68/0 > P). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان بر ضرورت كاربرد درمان خاطره‌پردازي مثبت‌نگر در جهت افزايش احساسات مثبت و خوش‌بيني در سالمندان تاكيد كرد.

Abstract Aim: The aim of the present research was to evaluate the effectiveness of positive reminiscence of scores of optimism in the elderly. Method: A quasi experimental design was used pretest, posttest, control group and follow up. Participants were 27 elderly women selected from amongst 80 residents in Mehraban Nursing Home in Tehran who had met entrance criteria for the present research. Intervention was administered to these but only10 women completed the study. These were compared to 11 elderly women in the control group. The following questionnaires were used in the present study: The Life Orientation Test (Carver & Scheier, 1985), the Mini Mental State Examination (Folstein & Mehugh, 1975) and the positive reminiscence therapy (Westererhof, Bohlmeijer and Webster, 2010). Reminiscent therapy intervention was carried out over eight on hour sessions and data was analyzed using mixed ANOVA. Results: The results showed that reminiscence therapy had a significant positive impact on increasing optimism in participants (P > 0.044, F = 3.4 (and in the follow up, there were no significant difference (P > 0.68, F = 2.09). Conclusion: Based on the findings, the usefulness of using positive reminiscence therapy for enhancing positive emotions in the elderly is emphasized.