حجيّت روش تفسيري قرآن به قرآن با تاكيد به روايات عرض در تفسير تسنيم

The Validity of the Quran-to-Quran Exegetical Method with an Emphasis on Traditional Islamic Narratives inTasnim Interpretation

يكي از روش‌هاي تفسيري كه در عصر حاضر به سبب كوشش‌هاي علامه طباطبايي و پس از وي آيت‌الله جوادي آملي مورد توجه قرار گرفت، روش تفسيري قرآن به قرآن است. براي اثبات حجيّت اين منهج تفسيري ادله متعددي نقل شده است. يكي از اين ادله استناد به احاديث عرض است كه در آن، قرآن ميزان سنجشِ صحتِ روايات دانسته شده و لذا قرآن كريم در تبيين مراد خود بي‌نياز از سنت تلقي شده است. با مراجعه به مجموع احاديث عرض و تشكيل خانواده حديثي آن، آشكار مي‌شود كه اين استدلال كاستي‌هايي دارد. اين مقاله بر آن است كه ابتدا به تبيين استناد مطرح شده بپردازد و سپس كاستي‌هاي آن را مورد بررسي قرار دهد. همچنين از آنجا كه كه آيت‌اللّه جوادي آملي از احيا‌گران معاصر اين مكتب تفسيري به شمار مي‌آيد، اين مقاله بر اساس آرا و نظريه‌هاي ايشان نگاشته شده است.

One of the exegetical methods coming into focus in the contemporary era due to the efforts of Allameh Tabatabai and then by Ayatollah Javadi-Amoli is the Quran-to- Quran interpretive method. Various arguments have been proposed for the validity of this method. One of these is that the traditional Islamic narratives consider the Quran as the criterion for assessing the validity of narrative. By the same method, the Quran is considered to be independent of the Islamic tradition for an explanation of its intentions. By reference to the collection of Islamic traditional narratives, it is found that this argument faces several shortcomings. The present study aims to elaborate this argument and then analyze its shortcomings. Furthermore, as he is one of the contemporary revivers of this school of exegesis, the present study is based on the views and theories of Ayatollah Javadi-Amoli.